تحليل عوامل مؤثر بر عدم گزارش بزه ديدگي (مطالعه موردي: دانشجويان پسر دانشگاه فردوسي مشهد)

گزارش نكردن بزه ديدگي به مقامات پليسي – قضايي و عدم دسترسي به رقم سياه بزه ديدگي يكي از مشكلات عمده نظام‌هاي دادرسي كيفري است. خودگزارشي بزه ديدگي كه در قالب پيمايش هاي بزه ديده شناسي انجام مي شود يكي از راه هاي علمي – تجربي دستيابي به رقم واقعي بزه ديدگي شناخته مي شود. در حال حاضر اين روش در بسياري از كشورها و حتي در سطح بين المللي به‌عنوان يك راهبرد كلان قضايي به رسميت شناخته شده؛ در حالي كه در ايران اين پيمايش ها نه تنها در ساختار اجرايي سياست گذاري هيچ جايگاهي ندارند، بلكه حتي در سطح ادبيات پژوهشي نيز با فقر شديد علمي مواجه هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسي ميزان بزه ديدگي هاي گزارش نشده و عوامل مؤثر بر اين امر در بين دانشجويان پسر دانشگاه فردوسي مشهد صورت گرفته است. جامعه آماري، تمامي دانشجويان پسر دانشگاه فردوسي مشهد بوده كه از ميان آن ها با استفاده از فرمول كوكران، نمونه اي 350 نفري انتخاب شده است. پرسش نامه استفاده شده از نوع محقق ساخته مي باشد. نتايج به دست آمده نشان مي دهد كه بيشتر از نيمي از بزه ديدگان بنا به دلايل مختلف، بزه ديدگي هاي واقع شده را گزارش ننموده اند. بيشترين موارد گزارش بزه ديدگي، مربوط به جرايم مالي و خياباني از جمله سرقت، كيف قاپي و جيب بري است؛ در حالي كه كمترين موارد گزارش بزه‌ديدگي را جرايم جنسي و مرتبط با حيثيت بزه ديدگان به خود اختصاص داده است.