تمايل به راه‌اندازي كسب‌وكار در بين دانشجويان دانشكده كشاورزي دانشگاه شيراز: كاربرد رهيافت قابليت اشتغال

هدف كلي پژوهش حاضر، واكاوي قابليت ‌اشتغال دانشجويان رشته‌هاي مختلف تحصيلي دانشكده كشاورزي دانشگاه شيراز در تمايل به راه‌اندازي كسب‌وكارهاي فردي پس از دانش‌آموختگي است. اين پژوهش در سال 1399 انجام شده و در قالب يك تحليل آميخته، تركيبي از روش‌هاي كمي و كيفي مورد استفاده قرار گرفت. جامعه موردمطالعه در بخش كمي مطالعه، تمامي دانشجويان دانشكده‌ كشاورزي دانشگاه شيراز (1874 نفر) بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌بندي‌شده، يك نمونه‌ي تصادفي 365 نفره انتخاب شد. ابزار جمع‌آوري اطلاعات، پرسشنامه بود كه روايي صوري و پايايي آن به ترتيب توسط اساتيد بخش ترويج و آموزش كشاورزي دانشگاه شيراز و با يك مطالعه‌ي راهنما در نمونه‌اي 30 نفره از كل دانشجويان خارج از نمونه اصلي، تأييد شد. در بخش كيفي پژوهش نيز با استفاده از روش مطالعه موردي و تكنيك نمونه‌گيري هدفمند، مصاحبه‌هاي عميق با اعضاي شوراي بهبود مهارت‌آموزي و ارتقاي توان اشتغال‌پذيري دانشجويان دانشگاه شيراز (12 نفر) انجام شد. طبق يافته‌هاي بخش كمي، نتايج مدل معادلات ساختاري نشان داد كه متغيرهاي معدل كل، شركت در كارگاه‌هاي مهارتي، تجربه دروس كارآفريني، تجربه‌ي شركت در استارتاپ‌ها، نگرش به كارآموزي مطلوب، مهارت‌هاي توسعه‌ي فردي و كسب‌وكار و گرايش كارآفرينانه از عوامل تأثيرگذار بر تمايل دانشجويان نسبت به راه‌اندازي كسب‌وكار بودند. در نهايت، بر اساس يافته‌هاي بخش كيفي، راهكارهاي ارتقاي قابليت ‌اشتغال دانشجويان در دانشگاه در قالب چهار مجموعه استراتژي‌هاي آموزشي، اجرايي، حمايتي و انگيزشي ارائه شده است.