بررسي اثر مولفه هاي ديني برايمان و لوازم آن درمعناداري زندگي ازديدگاه امام محمد غزالي و علامه طباطبايي

ايمان اساسي‌ترين عنصرحيات معنوي، گوهرزينت‌ بخش روح بشري و درخشان‌ترين پرتو عالم علوي است، يكي از مهم ترين مباحث كلامي، ايمان وعناصر وابسته به آن است، به گونه اي كه نمي توان نقش بنيادي آن را درشكل گيري باور ديني در معناداري زندگي ناديده گرفت. پژوهش حاضر در پي آن است كه نقش مولفه هاي ديني مانند، نبوت، امامت و عبوديت را برايمان ولوازم آن در معناداري زندگي را دردو بعد شناختي وعملكردي، باروش توصيفي تطبيقي از ديدگاه دو انديشمند بزرگ با دوسنت متفاوت اسلامي تسنن و تشيع مورد بررسي قرار دهد. براي جمع آوري داده ها ازطريق كتاب خانه اي استفاده شده است، داده هاي پژوهش ازگرد آوري تشابه و تفاوت هاي ديدگاه اين دو متفكر بزرگ بر پايه مباني انسان شناسي آنان مورد تجزيه و تحليل قرارگرفته است.  نتايج يافته ها نشان داد كه هر دوانديشمند، ايمان را معنا بخش به زندگي مي دانند، هرچند دربيان جزئيات برپايه مباني انديشه هايشان تفاوت هايي وجود دارد،  درمساله عبوديت غزالي بيشتر بر روي بعد فردي عبادات، ولي علامه  بعد فردي و اجتماعي عبادات هر دو تأكيد دارد. مهم‌ترين اختلاف اين دو دانشمند در مساله امامت است كه غزالي درحد مديريت دنيوي و يك امر فقهي و فرعي  تلقي مي كند. علامه امامت را استمرار نبوت وعهد الهي مي‌داند.