منطق و مشرق سربرآوردن حكمت عملي از بطن منطق اشراقي

اين پژوهش، كوششي است در راستاي به زبان آوردن بخشي از متون فلسفه اسلامي كه ممكن است براي جهان فلسفه و زيست امروزي، سخني نو داشته باشند. در بخش نخست، به اهميت بازخواني و كوشش براي به سخن آوردن متون خاموش فلسفه اسلامي پرداخته مي‌شود. به سخن آوردن متون، مفاهمه با سنت فلسفي اسلامي و گستردن آن سنت را ممكن مي‌كند.. براي نشان دادن اين امكان، سير تطور يكي از مسائل مهم در تاريخ انديشه مرور مي‌شود. مسأله نسبت ميان نظر و عمل كه به جدايي عقل نظري از عملي بازمي‌گردد، از قرن هجدهم ميلادي با رويكردهاي متفاوتي ديده شد. بسياري از فيلسوفان نامبردار از قرن نوزدهم تا در دوره معاصر، از كليشه جدايي عقل نظري و عملي عدول كردند و بحث از ساحت نظر و عمل را درهم تنيدند. اين رويكرد يگانه‌نگر و شكستن كليشه جدايي نظر از عمل در نظام حكمت اشراقي نيز قابل بازيابي است. اين نظام فلسفي، چنان نظر و عمل را در هم تنيده و در هماهنگي عميقي با يكديگر پرورانده است كه مي‌توان نشان داد از بطن انتزاعي‌ترين بخش فلسفه، يعني منطق، فلسفه‌اي براي اخلاق و عمل متولد مي‌شود.