مدل نظري معاصرسازي مبتني بر مديريت تعارض در بافت هاي تاريخي شهري؛ موردپژوهي: بافت تاريخي شهر ري

اهداف: بافت تاريخي شهري به مثابه سند زنده از تاريخ گذشتگان و عامل هويت جمعي، در عمل شاهد تعارض دو مفهوم «توسعه » و «حفاظت» است موضوعي كه از چالش هاي نهادهاي مسئول حفاظت به ويژه وزارت ميراث فرهنگي و واحدهاي تابعه و نهادهاي مسئول توسعه نظير شهرداري تهران و سازمان زيباسازي شهر تهران در اجراي طرح هاي حفاظت و معاصرسازي شهري است. يكي از چالش هاي اصلي برنامه ريزي بافت هاي تاريخي شهري، تقابل حفاظت با نيازهاي معاصر ساكنان است. هدف اصلي پژوهش، تحليل و مديريت تعارضات فراروي برنامه ريزي بافت هاي تاريخي شهري است تا بتواند با ارائه يك الگوي مفهومي جديد، بستر تحقق رويكرد معاصرسازي شهري مبتني بر تحليل تعارض را فراهم نمايد. ابزار و روش ها: پژوهش در چارچوب پارادايم كيفي‌ تدوين و داده‌هاي موردنياز با استفاده از روش نمونه‌گيري گلوله‌برفي، تحليل اسنادي و مصاحبه عميق گردآوري شده است. تحليل تعارضات فراروي برنامه ريزي بافت هاي تاريخي شهري در چارچوب نظريه زمينه‌اي و پيوند دو مفهوم مديريت تعارض و معاصرسازي بر پايه راهبرد استدلال منطقي صورت گرفته است. يافته ها: ضعف و ناكارآمدي نظام برنامه ريزي حفاظت و مديريت توسعه در بافت تاريخي در سطح تصميم گيري، مهم ترين عوامل بروز تقابل نيروهاي حفاظت و توسعه در اين نواحي هستند؛ كه در سطح عملياتي منجر به ظهور تعارضات ثانويه مي گردند. تحليل ها حاكي از آن است كه در صورت مديريت اين تعارضات، تلفيق دو انگاشت مديريت تعارض و معاصرسازي در اين نواحي امكانپذير خواهد بود. نتيجه گيري: مديريت و حل تعارض جريان هاي توسعه و حفاظت در بافت هاي شهري تاريخي، بستر تحقق توسعه تعاملي حفاظت گرا را كه يكي از مولفه هاي اصلي معاصرسازي شهري است، فراهم مي سازد. بنابراين حفظ ارزش ها در عين تامين نيازهاي مدرن ساكنان امكان پذير خواهد بود.