پيوند دوباره با محله: معاصرسازي مكان مبنا و تغييركاربري خانه هاي باارزش تهران

اهداف: كاربري مسكوني، مانع از ارتباط موثر بناي تاريخي و مخاطبان بنا مي گردد، نوع كاربري جديدي كه در جريان روند احياي بناي تاريخي، به آن ها تخصيص داده مي شود، داراي اهميت است. هدف اصلي مقاله تحليل اقدامات سازمان زيباسازي شهر تهران و شهرداري تهران در تغيير كاربري خانه هاي ارزشمند تهران براساس مدل معاصرسازي مكان مبنا مي باشد. ابزار و روش ها: روش پژوهـش كيفـي مبتني بر تحليل گفتمان همزمان مي باشد. بـا بررسي رويكرد معاصرسازي مكان مبنا، حفاظت از آينـده همتـراز بـا حفاظـت گذشـته درك موضوع را پيچيـده كـرده و بـا در نظـر گرفتـن هـدف مكان سازي، مشـاركت دادن تمـام افـراد ذينفع و ذي نفوذ به ناچـار با واگرايي گفتمـان، مواجـه مـي گردد. درنظر گرفتن گروه هاي مختلف در نه نمونه موردي تغيير كاربري خانه هاي تاريخي تهران به تحليل كيفيت محله با رويكرد مقاله پرداخته مي شود. فرآيند تغيير كاربري خانه هاي تاريخي نيز براساس اين مدل تبيين شد.. يافته ها: در همه نمونه ها گفتمان توسعه اي شامل مرمت موضعي، افزايش كيفيت و محرك توسعه از همه گفتمان ها داراي نمره بالاتري است. گفتمان بازتوليد ناخودآگاه شامل استفاده از مكان و تعاملات و تجارب بعد از گفتمان توسعه اي داراي اهميت مي باشد. نتيجه گيري: تغيير كاربري خانه هاي تاريخي با رويكرد مقاله مي تواند اين خانه ها را به مكاني بهتر تبديل كند و به محله پيوند دهد، موضوعي كه بر اساس نظريه معماري سرآمد، اساس تجلي پايداري در مقياس معماري و شهرسازي است.