نقش تغيير كاربري در شبكه فضاي ميانوند و ديناميسم شهري؛ نمونه موردي: خانه‌هاي تاريخي تهران

اهداف: رمز بقاي يك بناي تاريخي فعال بودن و ايجاد رابطه قوي‌تر بين معماري و جامعه و ايجاد ديناميسم شهري است. هـدف مقالـه، بازشناسـي و تحليـل حوزه‌هاي تاثيرگذار بر پويايي شهري در تعامل با مفهوم فضاي ميانوند، با راهكار تغيير كاربري بناهاي قديمي فاخر براساس مدل معاصرسازي محله-بنيان است. سوال پژوهش آن است كه ديناميسم درون‌شهري از طريق تغيير كاربري خانه‌هاي تاريخي به عنوان فضاي ميانوند چگونه تعريف مي شود؟ روش ها: به‌منظور رسيدن به اهداف پژوهش، روند تحليل و آناليز با انتخاب بناهاي ارزشمند تاريخي و چگونگي تغيير كاربري آنها پيش مي‌رود. اين پژوهش بر آن است كه با مطالعات كيفي شاخص‌هاي برآمده از نظريه معاصرسازي و نظريه معماري سرآمد، اثرگذاري تغييرات كاربري بناهاي منتخب را به عنوان فضاي واسط در ديناميسم درون شهري مورد بررسي قرار داده و با بهره‌مندي از نظرات طيف چهارگانه از مشاركت‌كنندگان به ارزيابي ميزان تاثيرگذاري سنجه‌هاي موثر بپردازد. ده خانه تاريخي، از ميان نمونه هاي معاصرسازي شده توسط سازمان زيباسازي شهر تهران و شهرداري تهران انتخاب شده اند. يافته ها: تعدادي از خانه‌هاي تاريخي احياء شده‌ي شهر تهران با تأكيد بر نظريه معاصرسازي محله-بنيان ، مورد تحليل قرار گرفته، سپس حوزه‌ها و راهبردهاي تاثيرگذار در پويايي شهري حاصل از تغيير كاربري استخراج شد و در نهايت بارزترين شاخصه‌هاي اثربخش در بناهاي ميانوند منتخب به عنوان شبكه ارتباط شهري معرفي شدند. نتيجه گيري: دستاوردهاي پژوهش نشان دهنده آن است كه حوزه‌هاي متعددي ازجمله راهبردهاي توسعه و تنوع عملكرد اقتصادي و زيرساختارهاي حيات اجتماعي-فرهنگي در جريان تغيير كاربري خانه‌هاي تاريخي تاثير گذارند كه احياء اين خانه‌ها منجر به ديناميسم شبكه درون‌شهري مي‌شوند.