هوش معنوي و دلبستگي شغلي كاركنان نيروي انتظامي

هدف پژوهش حاضر، بررسي تأثير هوش معنوي بر دلبستگي شغلي كاركنان با توجه به نقش تعديل‌گري اخلاق كاري مي‌باشد. نوع پژوهش به لحاظ هدف، كاربردي و به لحاظ ماهيت و روش، توصيفي، همبستگي و پيمايشي است. در اين تحقيق، براي سنجش هوش معنوي جامعه آماري 150 نفري كاركنان، از پرسش‌نامه هوش معنوي كينگ(2008)، جهت سنجش اخلاق كاري از پرسش‌نامه گريگوري‌سي‌پتي(1990) و براي سنجش دلبستگي شغلي از پرسش‌نامه دلبستگي شغلي كانونگو(1982) استفاده شده‌است. صرف‌نظر از استاندارد بودن پرسش‌نامه‌ها، روايي پرسش‌نامه‌ها با نظرخواهي از اساتيد نيز مورد تأييد قرار گرفت. جهت تعيين پايايي از ضريب آلفاي كرونباخ استفاده شد كه براي متغيرهاي هوش معنوي، دلبستگي شغلي و اخلاق كاري به‌ترتيب، مقادير0.87، 0.85 و 0.80 به دست آمد. داده‌هاي جمع‌آوري‌شده با استفاده از الگويابي معادلات ساختاري مورد تجزيه‌وتحليل واقع شده‌است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه بين هوش معنوي و دلبستگي شغلي رابطه‌اي مستقيم و معناداري برقرار است و اخلاق كاري رابطه بين هوش معنوي و دلبستگي شغلي كاركنان را تعديل مي‌كند. هوش معنوي باعث مي‌شود تا افراد توانايي رفتار همراه با دلسوزي و مهرباني و عقل و خرد با حفظ آرامش دروني و بيروني را بيابند؛ همچنين، توسعه اخلاق و نهادينه كردن اخلاق در سازمان مي‌تواند دلبستگي افراد به شغلشان را افزايش دهد كه نتيجه آن، بهبود عملكرد آنها در جهت دستيابي سازمان به اهداف خود خواهد بود. ايجاد روش‌هاي اجرايي كارآمد و نهادينه كردن رفتار اخلاقي در سازمان‌ها مي‌تواند از يك سو، موجب كاهش و رفع بي عدالتي و نارضايتي و از سوي ديگر، موجب افزايش دلبستگي شغلي كاركنان و درنتيجه، رشد و تعالي فردي و سازماني باشد.