بررسي چرايي فقدان شهر و فقدان نظريه پايه تعريف شهر در ايران

تعاريف و برداشت هاي مختلفي از شهر وجود دارد كه داراي تشابهات و تفاوت هايي است. طبق ماده 4 قانون تعاريف و ضوابط تقسيمات كشوري ايران، شهر، محلي (مكاني) است با حدود قانوني كه در محدوده جغرافيايي مشخص واقع شده و از نظر بافت ساختماني، اشتغال و ساير عوامل داراي سيمايي با ويژگي هاي خاص خود است، به طوري كه اكثريت ساكنان دايمي آن در مشاغل كسب، تجارت، صنعت، خدمات و فعاليت هاي اداري اشتغال داشته و در زمينه خدمات شهري از خودكفايي نسبي برخوردارند. شهر كانون مبادلات اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و سياسي حوزه نفوذ پيرامون خود بوده و حداقل داراي ده هزار نفر جمعيت است. يا مكان تجمع عده كثيري از مردم با سلايق، افكار، رفتار و... متفاوت مي باشد. از نظر كالبدي، شهر جايي است كه داراي ساختمان هاي بلند، خيابان ها، پارك ها، ادارات، زيرساخت ها و تاسيسات شهري و... مي باشد. در بعد اقتصادي نيز شهر جايي است داراي وجه غالب اشتغال صنعتي، خدماتي و سبك مصرف و زندگي يا شيوه توليد متفاوت از روستا است. اما با اين حال در ايران فقدان شهر و فقدان نظريه پايه تعريف شهر در ايران وجود داشته است كه نگارنده به روش توصيفي تحليلي و استفاده از منابع كتابخانه اي به چرايي اين موضوع پرداخته است.