تحليل رفتار سازه هاي فضاكار در عرشه پل ها با تغييرات قطر و طول اعضا

كاربرد سازه‌هاي فضاكار، علي‌رغم سهولت و سرعت اجرا همواره محدود به پوشش سقف‌هاي با دهانه‌هاي طولاني است. در حالي كه اين نوع سازه‌ها كه با مكانيزم پخش بار در كليه اعضا، از مقاومت قابل قبولي در برابر بارهاي وارده اعم از مرده و زنده برخوردار هستند، مي‌توانند جايگزين مناسبي جهت به‌كارگيري در عرشه پل‌ها محسوب شوند. بنابراين در اين مقاله، با مدل‌سازي عددي يك عرشه مشبك فضاكار دو لايه با قطر و طول مختلف اعضا، رفتار آن در برابر بارهاي مرده و متحرك ناشي از حركت وسايل نقليه موتوري مطابق آيين‌نامه آشتو، مورد بررسي قرار گرفت. فرم‌يابي هندسي، با استفاده از جبر فرمكسي توسط نرم‌افزار Formian 2.0 و مدل‌سازي عددي عرشه‌هاي فضاكار با استفاده از نرم‌افزار اجزاي محدود SAP2000 و با تحليل استاتيكي خطي صورت گرفت. نتايج نشان داد كه با افزايش قطر اعضاي عرشه مشبك فضاكار دولايه از 13.94 به 19.37 سانتي‌متر، سطح مقطع و در نتيجه سختي اعضا افزايش مي‌يابد كه اين امر منجر به افزايش سختي كل سازه و مقاومت آن در برابر خيز ناشي از بارهاي مرده در اثر وزن سازه و خيز ناشي از بارهاي متحرك در اثر عبور و مرور وسايل نقليه موتوري مي‌گردد. همچنين با افزايش طول اعضاي عرشه مشبك فضاكار دولايه از 1.5 به 4.5 متر، فاصله بين گره‌ها افزايش يافته و تعداد گره‌ها و اعضاي دو لايه و مابين آن كه قسمت عمده المان‌هاي كل سازه در اين فاصله قرار دارد، كاهش مي‌يابد و به تبع آن منجر به كاهش بارهاي مرده سازه و خيز ناشي از اين بار مي‌شود. از طرفي، چون اين گره‌ها از نوع مفصلي انتخاب شده است كه داراي آزادي حركت در تمام جهات مي‌باشند، بنابراين كاهش تعداد گره‌ها، كاهش نسبي خيز ناشي از بارهاي متحرك را به دنبال دارد.