توسعه راهبرد مشاركت هاي دولتي-خصوصي؛ در راستاي سياست هاي كلي نظام سلامت

محبوبيت «مشاركت هاي دولتي-خصوصي» براي توسعه خدمات و زيرساختهاي عمومي از دهه 1990 رو به افزايش بوده و در اين مقطع، تفكر بخش خصوصي و معيارهاي بازار محور، براي تأمين و ارائه محصولات و خدمات دولتي اعمال گرديده اند. اين مشاركتها در حوزه بهداشت و درمان هم عنوان شده اند؛ حوزه اي كه ويژگيها و حساسيتهاي خاص خود را دارد. در اين ميان هواداران مشاركت، مزاياي متعددي براي آن بر مي شمرند؛ در حالي كه مخالفان ادعا مي‌كنند آنها با هزينه بالايي بدست مي‌آيند. لذا اين سوال براي ما مطرح مي شود كه چگونه اين مشاركتها مي توانند براي حوزه سلامت و آن هم در كشورهاي درحال توسعه، با توجه به نيازهاي روز افزون، كارآمد باشند. اين مقاله ضمن مرور مباني نظري موضوع در «مديريت دولتي نوين»؛ بستر پذيرش و انگيزه ها، همچنين عوامل موفقيت و از سوي ديگر چالشهاي بكارگيري آنها را با نگاه ويژه به كشورهاي درحال توسعه مورد نظر و تحليل قرار داده و با بررسي ديدگاههاي موافق و مخالف و استفاده از شواهد و انتقاداتي كه بعد از سالهاي طولاني از اجراي سياست مشاركتي در پاره اي از كشورها در حال نمود است، چارچوبي محتاطانه و آگاهانه در جهت پذيرش و اجراي اين استراتژي، براي رسيدن به عملكردي رضايتبخش، ارايه مي دهد كه با تاكيد بر رعايت ارزشهاي كارايي، نمايندگي و عدالت در ارايه خدمات دولتي؛ در راستاي سياستهاي كلي نظام سلامت كشورمان قرار دارد.