بررسي آزمايشگاهي آبشستگي اطراف پايه پل با دماغه مايل

مقدمه و هدف: اصلي‌ترين عامل تخريب پايه پل‌ها، آبشستگي موضعي اطراف آنها مي‌باشد. جهت كنترل اين پديده،‌ مطالعات بسياري انجام شده، و راهكارهايي جهت حفاظت از پايه پل‌ها ارائه گرديده است. راهكارهاي حفاظت از پايه‎هاي پل به دو روش مستقيم و غيرمستقيم تقسيم مي‌گردند، يكي از روش‌هايي كه بصورت غيرمستقيم با كمك اصلاح خطوط جريان اطراف پايه پل، مي‌تواند عمق آبشستگي را كاهش دهد تغيير زاويه دماغه پل مي‌باشد. مواد و روش­ها: در اين تحقيق بصورت آزمايشگاهي به بررسي تاثير تغيير زاويه دماغه پايه پل با راستاي جريان پرداخته شد. از اين رو زاويه راستاي برخورد جريان با دماغه پايه (α) 90 ، 85، 80، 75 و 70 درجه در شرايط آب زلال مورد بررسي قرار گرفت. در تمامي آزمايش‌ها عمق آب 10 سانتيمتر، قطر متوسط ذرات D50=0.95 mm و جهت بررسي اثر هيدروليك جريان، سرعت‌هاي نسبي متفاوت در نظر گرفته شد. يافته­ها: در بهترين حالت، پايه پل با زاويه برخورد 70 درجه توانست، در سرعت‎هاي كمتر از 60 درصد سرعت آستانه حركت ذرات، 95 درصد و در سرعت‌هاي تا 95 درصد سرعت آستانه حركت ذرات، به طور متوسط 36 درصد عمق آبشستگي را نسبت به پايه شاهد كاهش دهد. بحث و نتيجه­گيري: با كاهش زاويه برخورد جريان با پايه به دليل انحراف بخشي از خطوط جريان و عدم چرخش آنها به سمت بستر، باعث مي‌گردد پتانسيل منطقه پرفشاري كه در حالت پايه شاهد ايجاد گرديده، نسبت به حالتي كه زاويه دماغه كاهش مي‌يابد تقليل يابد، و باعث كمتر شدن توان جريان پايين رونده و به سبب آن ضعيف شدن توان جريان‌هاي نعل اسبي، كه عامل اصلي توسعه حفره آبشستگي هستند، ‌گردد.