بررسي كارايي مدل‌هاي تركيبي در بهبود مدل‌سازي تبخير از تشتك كلاس A

يكي از پارامترهاي مهم اقليمي كه در مدل سازي بسياري از فرآيندهاي هيدرلوژي و اقليمي استفاده مي شود مقدار تبخير تعرق مي باشد. در اين تحقيق، كارايي روش‌ متوسط گيري بيزي (BMA) در تركيب مدل‌هاي برآورد تبخير از سطح نسبت به مدل هاي تركيبي نقطه اي متوسط بيتس گرنجر (BGA) ، وزن‌هاي بهينه‌شده با روش حداقل مربعات معمولي (GRA) ، روش‌هاي ميانگين‌گيري مبتني بر معيارهاي آكايك (AICA) و شوارتز (BICA ) و متوسط‌گيري با وزن‌هاي يكسان (EWA) بررسي گرديد. بدين منظور در ابتدا با استفاده از مدل‌هاي منفرد سازمان عمران اراضي آمريكا، تيچوميروف، ايوانف، هنفر، شاهتين، مارسيانو و ماير ميزان تبخير از سطح آب در سه ايستگاه مراوه‌تپه، گنبد و گرگان برآورد گرديد. سپس هر يك از مدل هاي تركيبي، جهت تركيب نتايج خروجي از هر يك از مدل‌هاي منفرد اجرا شد. نتايج نشان داد در هر سه ايستگاه بهترين عملكرد مدل‌هاي تركيبي نقطه اي براي دوره واسنجي و دوره اعتبارسنجي مربوط به روش GRA و ضعيف ترين عملكرد مربوط به روش EWA مي‌باشد. نتايج متوسط گيري بيزي نشان داد در هر سه ايستگاه در حالتي كه توزيع گاما استفاده گرديد حالت هاي مختلف مدل سازي واريانس آن شبيه يكديگر بوده و در تمام ايستگاه هاي حالت هاي توزيع نرمال عملكرد بهتري نسبت به حالت هاي توزيع گاما داشته همچنين دامنه عدم قطعيت بدست آمده در حالت توزيع نرمال نسبت به توزيع گاما كوچكتر بود. از سوي ديگر در برآورد نقطه اي روش متوسط گيري بيزي با توزيع نرمال پس از روش GRA عملكرد بهتري نسبت به ساير مدل هاي تركيبي داشت