اثر ارتوز پا بر زمانبندي فعاليت عضلات اندام تحتاني در راه رفتن سالمندان

مقدمه: با ورود فرد به دوران سالمندي، الگوي راه رفتن دچار تغيير شده و توانايي وي براي راه رفتن كاهش مي يابد. از ارتوز براي برطرف كردن اختلالات اسكلتيعضلاني، مشكلات اسكلتي، معلوليت ها و... استفاده مي شود. لذا هدف پژوهش حاضر بررسي اثر ارتوز بر زمانبندي فعاليت عضلات اندام تحتاني در سالمندان طي راه رفتن مي باشد. روش بررسي: پژوهش حاضر يك مطالعه كارآزمايي باليني است. 14 زن (ميانگين سن 4/40±60/50 سال) و 14 مرد (ميانگين سن 5/55±63/35 سال) به صورت در دسترس انتخاب و داوطلبانه در اين پژوهش شركت نمودند. هشت الكترود بر روي عضلات منتخب (درشت نئي قدامي، دوقلو داخلي، پهن داخلي، پهن خارجي، دوسر راني، نيمه وتري، سريني مياني و راست كننده ستون فقرات) جهت ثبت فعاليت الكتريكي طي راه رفتن با و بدون ارتوز قرار داده شد. براي تحليل آماري داده ها از نرم افزارversion 16 SPSS و آزمون آناليز واريانس با اندازه گيري تكراري استفاده گرديد. سطح معناداري در تمامي آزمون ها 0/05 در نظر گرفته شد. نتايج: اثر عامل ارتوز و اثر تعاملي ارتوز و جنسيت بر شروع فعاليت عضلات منتخب اختلاف معناداري را نشان نداد. اثر عامل جنسيت بر آغاز فعاليت عضلات دوقلو داخلي (0/007=P)، پهن داخلي (0/002=P)، پهن خارجي (0/027=P)، نيم وتري (0/004=P)، سريني مياني (0/030=P) و راست كننده ستون فقرات (0/039=P) معنادار بود، به طوري كه شروع فعاليت عضلات در گروه زنان نسبت به گروه مردان زودتر بود. نتيجه گيري: ارتوز هيچگونه بهبودي را در زمان فعاليت عضلات منتخب نشان نداد، اگرچه اختلاف بين دو گروه زن و مرد قابل مشاهده بود.