اثربخشي مواجهه درماني طولاني‌مدت بر حمايت اجتماعي و شدت علائم بيماران مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه

مقدمه: اختلال استرس پس از ضربه مجموعه اي از علائم و نشانگان باليني است كه در پي مواجهه با حوادث تروماتيك زندگي ايجاد مي شود، و متغيرهاي روان شناختي متفاوتي را تحت تأثير قرار مي دهد. هدف اين مطالعه بررسي اثربخشي مواجهه درماني طولانيمدت بر حمايت اجتماعي و شدت علائم بيماران مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه بود. روش بررسي: پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي به صورت پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه و دوره پيگيري دو ماهه بود. با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس تعداد 30 نفر از بيماران مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه مراجعه كننده به درمانگاه روان پزشكي فارابي كرمانشاه انتخاب و به صورت تصادفي 15 نفر در گروه آزمايش و 15 نفر در گروه گواه قرار گرفتند. داده هاي پژوهش توسط مصاحبه باليني ساختار يافته (SCIDI)، مقياس حمايت اجتماعي (MOS) و ويرايش پنجم فهرست اختلال استرس پس از ضربه (PCL5) جمع آوري و با آناليز واريانس با اندازه گيري مكرر با استفاده از نرم افزار SPSS version 16 تجزيه و تحليل شدند. نتايج: نتايج نشان داد كه مواجهه درماني طولاني مدت به طور معناداري بر افزايش حمايت اجتماعي(f=2.66,p 0.01) و كاهش شدت علائم (f=42.19,p 0.01) در نمونه پژوهشي بيماران مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه اثربخش بوده است. نتيجه گيري: اين نتايج حاكي از آن است كه مواجهه درماني طولاني مدت مي تواند علائم و نشانگان بيماران مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه را تعديل نمايد.