تبيين كاركردي جهت‌گيري‌هاي توسعه با تأكيد بر تعادل منطقه‌اي (مورد مطالعه: استان آذربايجان‌غربي)

امروزه دستيابي به رشد و توسعۀ پايدار يكي از مباحث عمدۀ كشورها، به‌ويژه كشورهاي درحال‌توسعه است. در كشور ايران نيز اگرچه برنامه‌هاي توسعه منطقه‌اي بيشتر با هدف رشد و توسعه و ايجاد تعادل‌هاي بين‌منطقه‌اي براي مناطق خاص و محروم تهيه شده‌اند، به دلايل مختلف به اهداف نهايي خود كه برون‌كرد منطقه از محروميت است، كمتر دست يافته‌اند. استان آذربايجان‌غربي به‌دليل ويژگي و پتانسيل‌هاي منحصربه‌فرد، از جمله مناطق مهم و راهبردي است كه اهميت فوق‌العاده‌اي در برنامه‌ريزي‌هاي توسعۀ منطقه‌اي و ملي دارد. در همين راستا، در پژوهش حاضر با رويكرد توصيفي-تحليلي و با استفاده از تكنيك‌هاي تصميم‌گيري چندمعياره تاكسونومي عددي و تحليل خوشه‌اي، سعي شده است وضعيت برخورداري و كيفيت توزيع شاخص‌هاي توسعه در شهرستان‌هاي اين استان ارزيابي و تحليل شود. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه نبود تعادل منطقه‌اي در روند توسعه استان حاكم بوده و اروميه (مركز استان) با درجۀ توسعۀ 0/4714 توسعه‌يافته‌ترين شهرستان است. در ادامه سعي شد به بررسي دقيق‌تر وضعيت توسعۀ مناطق استان پرداخته شود. براي نيل به اين مهم براساس ويژگي‌هاي ساختار فضايي و جغرافيايي، توسعه‌يافتگي شهرستان‌ها در قالب منطقه‌بندي پيشنهادي، ارزيابي و تحليل شد. يافته‌ها حاكي از آن است كه جنوب استان از لحاظ برخورداري از شاخص‌هاي توسعۀ بررسي‌شده وضعيت مساعدتري از شهرستان‌هاي شمالي استان دارد. در نهايت با درنظرگرفتن شرايط فعلي و متناسب با پتانسيل‌ها و كمبودهاي نواحي، پيشنهادهايي براي توسعۀ متعادل مناطق استان ارائه شد.