رابطه سرريز شبكه اي بازدهي بازارهاي مالي و صنعت بانكداري از طريق رويكرد رژيم ماركوف

برمبناي نظريه پرتفوي بهينه هري ماركويتز سرمايه گذاران به دنبال سبدي سرمايه گذاري هستند كه در برابر ميزان معيني بازدهي، كمترين ريسك و ميزان معيني ريسك بيشترين بازدهي را داشته باشد. مسلماً نيل به چنين پرتفوي بهينه اي نيازمند درك جامعي از روابط ميان بازارهاي مالي و چگونگي گردش سرمايه ميان آن ها است تا از طريق پيش بيني رفتار بازارها، مديريت هم زمان ريسك و بازدهي ميسر گردد. از سوي ديگر دولتها نيز مسئوليت ايجاد تعادل در اقتصاد را بر عهده دارند و با بهره گيري از ابزار سياست هاي پولي سعي مي نمايند به تنظيم روابط بازارها و هدايت سرمايه ميان آن ها بپردازند. رسيدن به اين اهداف نيز لزوم درك صحيح سرريز بازدهي ميان بازارها را يادآور مي شود. در اين راستا پژوهش حاضر به بررسي سرريز بازدهي ميان شاخص هاي بورس اوراق بهادار، شاخص جهاني فلزات، مسكن، طلا، ارز، نفت و بانك در خلال سال هاي 1386تا 1398 پرداخت. در اين راستا بعد از تعيين رژيم واريانس، با بهره گيري از زنجيره ماركوف رفتار متغيرها بر حسب مقادير اخيرشان پيش‌بيني شد و سپس با استفاده از مدل ديبولد-ايلماز اثرات سرريز ميان آن ها محاسبه گرديد. نتايج ضمن اثبات سرريز نامتقارن ميان بازارهاي سرمايه گذاري در ايران، بيانگر افزايش خالص سرريز بازدهي از شاخص هاي مورد بررسي از جمله شاخص بانكي به سمت شاخص ارز و همچنين پيشي گرفتن شاخص بورس از شاخص بانك در تامين مالي شاخص هاي مورد بررسي بود.