تجربه‌ي طلاق از منظر زوجين مطلقه در شهر تهران (در پنج سال اول زندگي)

افزايش طلاق و وقوع بيشترين آمار طلاق در ۵ سال اول زندگي پديده‌اي قابل تأمل در سال‌هاي اخير است. اين پژوهش با هدف بررسي زمينه‌ها و پيامدهاي طلاق در پنج سال اول زندگي زناشويي با روش كيفي و تحليل تماتيك از طريق مصاحبه‌ي نيمه‌ساختاريافته و نمونه‌گيري هدفمند انجام شده است. افراد مطلقه ساكن در شهر تهران كه در 5 سال اول زندگي اقدام به طلاق نموده‌اند، جامعه‌ي مورد مطالعه اين پژوهش است. يافته‌هاي پژوهش نشان داد زمينه‌ها و بسترهاي اقدام به طلاق در 5 سال اول زندگي از منظر پاسخ-گويان مواردي نظير نقصان‌هاي فردي شامل مسئوليت‌گريزي، بدبيني، پنهان‌كاري و فريب، عزت‌نفس پايين، پرخاشگري؛نقصان‌هاي تعاملي زوجين نظير فقدان صميميت زناشويي، توقعات بالا، عدم تعهد در قبال همسر، نارضايتي جنسي، قهر و متاركه مكرر، تداوم سبك زندگي مجردي، جابه‌جايي نقش‌ها، عدم انعطاف‌پذيري، بي‌اعتمادي متقابل، مستقل نبودن از خانواده اصلي و در نهايت نقص ارتباطي با خانواده مبدأ و الگوگيري نامناسب است. همچنين نتايج پژوهش حاضر نشان داد، كاهش عزت نفس،نگرش منفي به جنس مخالف وزندگي متاهلي و ازدواج،تمايل به روابط كوتاه مدت،بدبيني متقابل در خانواده، افزايش تنش بين اعضاء، تضعيف جايگاه بين اقوام و آشنايان،افزايش مزاحمت‌ها، كاهش مسئوليت اجتماعي و اقدام به زندگي مستقل از پيامدهاي طلاق در سال‌هاي اول زندگي است.