مقايسه اثربخشي مشاوره گروهي به شيوه معني درماني با شناختي - رفتاري گروهي بر افزايش اميد به زندگي دانشجويان مبتلا به اختلال افسردگي: يك مطالعه كارآزمايي باليني

زمينه و هدف: در سال‌هاي اخير درمان‌هاي روان‌شناختي به عنوان درماني مكمل در كنار درمان‌هاي دارويي به كمك درمانگران شتافته است. اين مطالعه به منظور مقايسه اثربخشي مشاوره گروهي به شيوه معني درماني با شناختي رفتاري گروهي بر افزايش اميد به زندگي دانشجويان مبتلا به اختلال افسردگي انجام شد. روش بررسي: اين كارآزمايي باليني روي 45 دانشجوي مراجعه كننده به مركز مشاوره دانشگاه آزاد اسلامي واحد رشت كه ابتلا به اختلال افسردگي آنان توسط روانپزشك تشخيص داده شده بود؛ در سال تحصيلي 1398 لغايت 1398 انجام شد. آزمودني‌ها به صورت تصادفي در سه گروه 15 نفري (معني‌درماني، شناختي رفتاري و گروه كنترل) قرار گرفتند. دانشجويان پرسشنامه اميد ميلر را در پيش آزمون تكميل نمودند. پس از بررسي نمرات و گروه‌بندي نمونه‌ها، گروه‌هاي مداخله به مدت 10 هفته (هر جلسه 90 دقيقه و يك بار در هفته) مشاوره گروهي معني‌درماني و شناختي رفتاري را دريافت نمودند. پس از اتمام دوره درماني هر سه گروه مورد پس آزمون قرار گرفتند. يك ماه پس از اجراي پس آزمون، آزمون پيگيري اجرا شد. يافته‌ها: ميانگين نمرات اميد به زندگي دانشجويان مبتلا به اختلال افسردگي در پس آزمون و نيز پس از يك ماه پيگيري در گروه مداخله معني درماني و گروه مداخله شناختي رفتاري گروهي در مقايسه با گروه كنترل افزايش آماري معني داري يافت (P 0.05). اين ميزان پس از مداخله و نيز پس از يك ماه پيگيري در مقايسه بين دو گروه مداخله تفاوت آماري معني‌داري نشان نداد. نتيجه‌گيري: روش مشاوره گروهي معني‌درماني و شناختي رفتاري مي‌تواند با آموزش مفاهيمي همچون شناسايي افكار خودآيند منفي، تحريف‌هاي شناختي و فنون تكنيك‌هاي مختص خود به عنوان يك روش مداخله مفيد موجب افزايش اميد به زندگي دانشجويان مبتلا به اختلال افسردگي شوند.