پايش غيرتهاجمي آمادگي قلبي تنفسي و ارتباط آن با شاخص‌هاي چاقي شكمي مردان

زمينه و هدف: چاقي شكمي عامل خطر جدي در بيماري‌هاي قلبي عروقي به‌شمار مي‌رود كه ارتباط معكوسي با حداكثر اكسيژن مصرفي (VO2 max) دارد. اين مطالعه به منظور پايش غير تهاجمي آمادگي قلبي تنفسي و ارتباط آن با چاقي شكمي مردان در سنين مختلف انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي تحليلي مردان 6020 ساله به روش خوشه‌اي از نواحي مختلف مراكز سه استان قزوين، آذربايجان شرقي و همدان انتخاب شدند. حجم نمونه به روش مورگان و به تعداد 384 مرد از هر استان بود كه در چهار رده سني 20 تا 29 سال، 30 تا 39 سال، 40 تا 49 سال و 50 تا 59 سال تقسيم شدند. توان هوازي آزمودني‌ها با روش‌هاي بروس، راكپورت، گام شمار و پرسشنامه بين المللي فعاليت بدني (IPAQ) بررسي شد. همچنين شاخص‌هاي نسبت كمر به قد (WHtR)، نسبت كمر به لگن (WHR)، شاخص چربي بدن (BAI)، شكل بدن بر اساس سطح (SBSI) و شاخص توده بدني (BMI) سنجيده شد. يافته‌ها: بين VO2 max دسته‌هاي سني مختلف در هر سه استان و همچنين خود استان‌ها تفاوت آماري معني‌داري يافت شد (P 0.05). همچنين در شاخص‌هاي چاقي شكمي، بين دسته‌هاي سني مختلف در استان‌هاي مذكور BMI ، BAI ، WHtR و WHR تفاوت آماري معني‌داري داشتند (P 0.05). VO2 max براوردي در هر سه استان با شاخص‌هاي چاقي شكمي فقط با SBSI ارتباط معكوس معني‌دار نداشت. نتيجه‌گيري: كاهش سطح فعاليت بدني و در راستاي آن آمادگي قلبي تنفسي منجر به افزايش شاخص‌هاي چاقي شكمي در رده سني مختلف شد كه نشان‌دهنده ارتباط معكوس معني‌دار VO2 max با شاخص‌هاي چاقي مركزي غير از SBSI است.