كاربرد داده‌هاي ضخامت نوري سنجنده ماديس در برآورد غلظت ذرات معلق (مطالعه موردي: شهر تهران)

در اين پژوهش سعي شد با كاربرد مدل رگرسيون و بر‌اساس متغيرهاي ضخامت نوري هواويزها و پارامترهاي هواشناسي، ميزان ذرات معلق برآورد و دقت آن ارزيابي شود. براي اين منظور داده‌هاي غلظت ذرات معلق كوچك‌تر از 10 ميكرومتر، داده‌هاي دما، رطوبت نسبي، سرعت باد، ديد افقي و ابرناكي، ارتفاع لايه مرزي، ضخامت نوري هواويزها حاصل الگوريتم‌هاي ادغامي ديپ‌بلو و دارك‌تارگت 0/550 نانومتر به‌كار گرفته شد. نتايج نشان داد ميزان نوسانات ذرات معلق كه توسط مدل قابل توجيه است تصادفي نيست (در سطح اطمينان 99درصد)، هر‌چند كه تغييرات توجيه‌شده توسط مدل‌ها كم (16درصد در فصل گرم و 20درصد در فصل سرد) است و خطاهاي محاسبه‌شده در بخش ارزيابي روشن نمود كه مدل‌هاي ارائه شده، دقت زيادي ندارند. همچنين مشخص شد در فصل گرم متغير سرعت باد مي‌تواند نتايج حاصل از مدل رگرسيون رابطۀ ضخامت نوري هواويزها و غلظت ذرات معلق كوچك‌تر از 10 ميكرومتر را بهبود ببخشد و در فصل سرد نيز وجود متغيرهاي ارتفاع لايۀ مرزي و دما در مدل رگرسيون به‌لحاظ آماري قابل قبول است و باعث بهبود نتايج مدل مي‌شود.

no abstract