عنوان مقاله :
خوف و حزن ممدوح و مذموم مؤمنين در قرآن و نهج‌البلاغه
پديد آورندگان :
خليلي نوش‌آبادي، اكرم دانشگاه آزاد اسلامي واحد تهران جنوب - گروه معارف اسلامي، تهران، ايران
كليدواژه :
مؤمنين , اولياءالله , خوف , حزن , قرآن كريم , نهج‌البلاغه
چكيده فارسي :
توصيه به خوف و حزن و پرهيز از آن، مقوله‌اي است كه هم مورد توجه بزرگان اخلاق و عرفان قرار دارد و هم آيات قرآن و روايات معصومين عليهم السلام به آن پرداخته‌اند. گاهي نداشتن خوف و حزن، لازمة زيست مؤمنانه تلقي شده و گاهي نيز خائف و محزون بودن، ويژگي منحصربه‌فرد متقين و لازمة مأوا گزيدن در جنات عدن شمرده شده است. اين اختلاف، نه‌تنها در ميان آيات قرآن به چشم مي‌خورد، بلكه بين آيات قرآن و روايات معصومين عليهم السلام، به‌ويژه نهج‌البلاغه و در ميان خود روايات نيز وجود دارد. ما در اين مطالعه سعي داريم به شيوة توصيفي و البته تمركز بر قرآن كريم و استخراج موارد خوف و حزن، تحليل كنيم كه چرا در برخي آيات، اتصاف به خوف و حزن امري ارزشي و توصيه‌اي است و در برخي ديگر، منهي‌عنه و مذموم. همچنين سعي داريم همين مقايسه را با نهج‌البلاغه و فرازهاي نوراني آن انجام دهيم و اختلاف يا هماهنگي ميان اين دو دسته آيات و روايات را بررسي كنيم. بنابر مطالعات انجام شده، مي‌توان چهار حالت براي خوف و حزن مؤمنين فرض كرد: خوف و حزن ممدوح در دنيا و آخرت؛ و خوف و حزن مذموم در دنيا و آخرت كه با دقت در منابع معتبر قرآني و روايي، از ميان حالت‌هاي مفروض تنها خوف و حزن ممدوح در دنيا پذيرفتني است.
چكيده لاتين :
No abstract
عنوان نشريه :
معرفت اخلاقي
