مقايسة سعادت فردي در آثار ابن‌سينا و رسالة ظفرنامه

مفهوم سعادت به لحاظ نظري و عملي بيانگر بالاترين كمالي است كه هر فرد انساني مي‌تواند آن را براي خويش ترسيم كند. اين مفهوم، هرچند از نظر كاربرد مشترك به نظر مي‌رسد، به لحاظ تعيين مصاديق متفاوت است و از‌اين‌رو، از نظر تاريخي همواره مورد اقبال متفكران و صاحب‌نظران قرار گرفته است. ابن‌سينا با تعريف سعادت به‌عنوان مطلوب بالذات در مقابل مطلوب غيربالذات و غايت بالذات در مقابل غايت غيربالذات يا لغيره، با ظرافت خاصي سعادت را به دو لحاظ تقسيم مي‌كند: نخست سعادت در قياس با قواي مختلف نفس؛ و ديگري سـعادت در ارتبـاط بـا خـود انسان كه در هر دو مورد، معرفت يافتن به سعادت و عمل بر اساس آن، طريق دستيابي به آن محسوب مي‌شود؛ هرچند نصيحت‌پذيري را همواره به‌عنوان يكي از اصول اصلي تعليم و تربيت مورد تصديق قرار مي‌دهد. رسالة ارزشمند ظفرنامه به‌عنوان يك رسالة ادبي تعليمي كه منشوري از نصايح طرق سعادتمند شدن به‌شمار مي‌رود، به بررسي و نصيحت دربارة سعادت فردي در سه حيطة جسماني، نفساني و عقلاني مي‌پردازد و در نهايت آن را به‌معناي آرامش يافتن در اين سه حيطه مورد توجه قرار مي‌دهد. مقايسة وجه فردي سعادت در تفكر ابن‌سينا و رسالة ظفرنامه، بيانگر اين مهم است كه هم در تلقي ابن‌سينا و هم نصايح ظفرنامه سعادت غايت نهايي براي هر كس و كسب فضايل راه رسيدن به آن محسوب مي‌شود.

No abstract