كاربرد فناوري نانو از منظر حقوق بين الملل محيط زيست

فناوري‌ نانو با ابداع و بكارگيري راهكارهايي از قبيل حذف يا پاكسازي آلاينده‌هاي موجود در آب، خاك و هوا و ساير عناصرطبيعي، نقش مهمي دركاهش مصرف مواد خام، پيشگيري و رفع آلودگيهاي زيست‌محيطي، حفظ منابع‌طبيعي و محيط‌ زيست دارد. البته خطرات احتمالي تعدادي از نانو مواد مهندسي‌شده بر روي سلامت انسان و محيط‌ زيست مي‌تواند زمينه‌اي براي تخريب يا آلودگي محيط‌ زيست نيز به دنبال داشته باشد. معاهدات و اصول كلي بين‌الملل، محدوديتها و مقرراتي را بطور ضمني براي كاربرد فناوري ‌نانو توسط كشورها مشخص كرده است. مساله اين تحقيق، كاربرد فناوري‌ نانو از منظر حقوق بين‌الملل محيط‌ زيست است كه با هدف تبيين مقررات حقوقي بين‌المللي در استفاده از اين فناوري انجام شده است. نوشتار پيش رو كه به روش توصيفي-تحليلي نگاشته شده، درصدد پاسخ به اين سوال است كه با توجه به آثار بكارگيري فناوري‌ نانو بر محيط‌ زيست، اين امر از منظر حقوق‌ ‌بين‌الملل محيط‌ زيست چه جايگاهي داشته و چه قواعدي برآن حاكم است؟ لذا ضمن اثبات تاثيرات زياد فناوري ‌نانو در توسعه حقوق محيط‌ زيست، در نهايت به اين نتيجه رسيده است كه علي‌رغم اهميت فناوري ‌نانو و تاثيرات آن در توسعه حقوق بين‌الملل محيط‌ زيست، چارچوب حقوقي الزام‌آورخاصي براي آن در سطح بين‌الملل وجود‌ ندارد و در واقع قوانين و معاهدات‌بين‌المللي موجود در حوزه حقوق محيط‌ زيست، فاقد ضمانت اجرايي كافي هستند.