اثر استفاده از موننسين بر عملكرد توليدي و توليد مثلي و سلامت گاوهاي هلشتاين در دوره قبل و بعد از زايش

به منظور بررسي اثر استفاده از موننسين (موننسين سديم 10 درصد؛ 350 ميلي گرم به ازاي هر رأس گاو در روز) بر عملكرد توليدي و توليد مثلي و همچنين سلامت گاوهاي هلشتاين در دوره انتقال، آزمايشي با استفاده از 100 رأس گاو هلشتاين 21 روز مانده به زايش تا يك ماه بعد از زايش انجام شد. گاوها براساس تاريخ زايش به دو گروه كنترل و دريافت كننده موننسين تقسيم شدند (هر گروه شامل 50 رأس گاو). گاوها دسترسي آزاد به آب و خوراك داشتند. مصرف موننسين بر ماده خشك مصرفي اثر معني دار نداشت. توليد شير گاوهاي گروه موننسين نسبت به گروه شاهد به طور معني داري بيشتر بود. از لحاظ روزهاي باز گروه دريافت كننده موننسين تفاوت معني داري با گروه شاهد داشت (0/0211 = p). به اين ترتيب روزهاي باز گروه دريافت كننده موننسين 16 روز كمتر از گروه كنترل بود. درصد گيرايي اسپرم گاوهاي تلقيح شده در گروه شاهد و گروه موننسين به ترتيب 43/2 و 81/5 درصد بود (0/0113 = p). درصد آبستني گاوهاي گروه موننسين (34/6 درصد) به طور معني داري بالاتر از گروه كنترل (28/4 درصد) بود (0/0100 = p). همچنين فاصله زايش تا اولين تلقيح در گروه شاهد نسبت به گروه موننسين بيشتر بود (0/0317 = p). مصرف موننسين سبب كاهش غلظت سرمي بتاهيدروكسي بوتيريك اسيد نسبت به گروه شاهد شد. به طور كلي مي توان گفت كه استفاده از موننسين در دوره انتقال مي تواند اثرات مفيدي روي سلامت، عملكرد توليدي و توليد مثلي گاوهاي هلشتاين داشته باشد.