بررسي نقش واسطه‌اي شرم و عزت نفس در ارتباط بين شفقت به خود و افسردگي در دانشجويان

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش ميانجي گر شرم و عزت نفس در رابطه ي بين شفقت به خود و افسردگي در دانشجويان انجام شد. 251 نفر دانشجوي مقطع كارشناسي و كارشناسي ارشد ( 169 نفر دختر و 82 نفر پسر) از دانشگاه هاي خوارزمي تهران، اصفهان و شهرضا به صورت در دسترس انتخاب شدند و به صورت آنلاين به پرسشنامه هاي مقياس شفقت به خود ريس و همكاران(2011)، فرم كوتاه مقياس افسردگي بك (1972)، مقياس عاطفه ي خودآگاهي3 تانگني و همكاران (2000) و مقياس عزت نفس روزنبرگ(1965) پاسخ دادند. به منظور بررسي روابط ساختاري در مدل مفروض از روش آماري مدل يابي معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج تحليل داده ها نشان داد كه مدل مفروض ميانجي گري نسبي شرم و عزت نفس در رابطه ي بين شفقت به خود و افسردگي با داده ها برازش مطلوبي داشت. علاوه بر اين نتايج نشان داد كه در مدل مفروض تمام وزن هاي رگرسيوني به لحاظ آماري معنادار بودند (P .05). در اين مدل 81 درصد از واريانس نمرات افسردگي از طريق متغيرهاي مكنون عزت نفس، شرم و شفقت به خود تبيين شد. نتايج پژوهش حاضر نشان مي دهد كه در رابطه ي بين شفقت به خود و افسردگي، متغيرهاي شرم و عزت نفس، نقش ميانجي ايفا مي كنند. از يافته هاي پژوهش حاضر مي توان در جهت كاهش افسردگي از طريق درمان ها و آموزش هاي مبتني بر شفقت به خود استفاده كرد.