اثربخشي آموزش شفقت به خود بر كاهش سطوح خودانتقادي و بهبود وضوح تصور از خود در دانش‌آموزان داراي معلوليت جسماني

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش شفقت به خود بر كاهش سطوح خودانتقادي و بهبود وضوح تصور از خود در دانش آموزان داراي معلوليت جسماني بود. روش اين پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون - پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه ي آماري پژوهش شامل تمامي دانش آموزان پسر متوسطه دوره اول شهر آستارا در سال تحصيلي 14001399 بودند. تعداد نمونه پژوهش 40 نفر بودند كه به شيوه نمونه گيري هدفمند انتخاب و در دو گروه آموزش شفقت به خود (20 نفر) و گروه كنترل (20 نفر) به شيوه تصادفي جايگزين شدند. به منظور گردآوري داده ها از مقياس وضوح تصور از خود (كامپبل و همكاران، 1996) و مقياس سطوح خودانتقادي (تامپسون و زوروف، 2004) استفاده شد. براي گروه آزمايش هشت جلسه 70 دقيقه اي آموزش شفقت به خود اجرا شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون تحليل كواريانس چندمتغيره (MANCOVA) استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان داد كه آموزش شفقت به خود تأثير معناداري بر بهبود وضوح تصور از خود دروني (p 0.01,f=8.76) و كاهش خودانتقادي مقايسه اي (p 0.01,f=6.83) و خودانتقادي دروني (p 0.01,f=6.83) در دانش آموزان داراي معلوليت جسماني داشت. براساس اين نتايج مي توان بيان كرد اين روش آموزشي/ درماني مي تواند از سوي روانشناسان مدارس به منظور بهبود كاهش سطوح خودانتقادي و بهبود وضوح تصور از خود در دانش آموزان داراي معلوليت جسماني مورد استفاده قرار گيرد.