بررسي و تحليل ارتباط مباني معرفت‌شناختي با ديدگاه‌هاي تربيتي مولوي

مولانا از جمله شاعران و عارفاني است كه در مكتوبات خويش، به‌ويژه مثنوي معنوي، در بيشتر قلمرو معارف بشري چه به‌طور مستقيم و چه غيرمستقيم سخن رانده است. روش مولوي در تحليل رفتار انساني از نوع روان‌شناسانه است و چنين مي‌نمايد كه محور تحليل‌ها و تبيينات وي ارجاع به غرايز، سرشت انساني و خُلق‌وخوي فردي است. محتواي تربيتي از ديد مولانا دو دسته دانش‌ها هستند كه احاطۀ انسان بر آن‌ها را شايسته و زيبندۀ هر انسان متعادلي مي‌داند؛ يكي دانش‌هايي كه كاربرد دنيوي دارند و اِشراف بر آن‌ها، سير آدمي را در عالم خاكي سهل مي‌نمايد و ديگري، دانش‌هايي كه جنبۀ معنوي و مرتبط با كمال انساني را بر عهده دارد و سير انسان را در حيات اُخروي تضمين مي‌كند. هدف تربيت در مكتب مولانا، تحقق خويشتن يا خودشكوفايي است كه از نظر انديشمندان تربيتي معاصر، والاترين نياز انساني است كه بايد نظام تعليم و تربيت بتواند آن را براي انسان به منصۀ ظهور برساند. آنچه در اين پژوهش مورد توجه قرار گرفته، سامان‌دهي مباني معرفت‌شناختي مولانا و نظرات تربيتي او و تبيين ارتباط اين دو در خلال امثال و قصص مثنوي است. بايد گفت كه مكتب تربيتي مولانا، نظام متعادلي است كه از بنيادهاي معرفت‌شناختي او سرچشمه مي‌گيرد. در نظام معرفتي و تربيتي مولانا از گفت‌وگو كردن، تجانس، مجاورت و غور و تأمل در موضوع، به‌عنوان روش‌هاي مؤثر در تربيت ياد مي‌شود.

no abstract