بازخواني شاخصه‌هاي منزلت اجتماعي مالكان در خانه‌‌هاي قاجاري (نمونة موردي: اصفهان- محله حكيم)

Review the characteristics of the social status of the Qajar’s Houses (Case Study: Isfahan - Hakim District)

بعد از حكومت صفوي، از اهميت شهر اصفهان كاسته شد و بناهاي زيادي به علت انتقال مركز حكومت متروكه گشت و محوطه دولتخانه، به حالت ويرانه درآمد. با شروع دوره قاجاريه و تلاش هاي حاكم اصفهان، ميرزا حسين خان صدر اصفهاني، رونق مجدد اصفهان و شكل گيري خانواده هاي متمكن بازرگانان، ساخت خانه هايي با معماري رايج و تحت تاثير منزلت اجتماعي مالكان آن، آغاز شد. اين پژوهش با شيوه تحقيق تفسيري تاريخي، با فرض تاثير پذيري ويژگي هاي كالبدي خانه هاي تاريخي از منزلت اجتماعي متفاوت مالكين آن، انجام گرفته است. داده هاي مورد نياز از بستر منابع اسنادي، مطالعات ميداني، كالبد خانه ها و تاريخ شفاهي، جمع آوري و تحليل شده است. يافته ها نشان مي دهد كه معناي منزلت اجتماعي از طريق خصوصيات فضايي در سه مقياس خرد (خانه)، متوسط (همسايگي) و كلان (محله) نمايان است.

After the Safavid Government, the importance of the city of Isfahan diminished and many buildings were abandoned due to the transfer of the government center and the government compound fell into ruin. After the beginning of the Qajar dynasty and the efforts of the ruler of Isfahan Mirza Hosein Khan Sadr Isfahani, Isfahan began flourishing again and wealthy families of merchants and landlords were formed. As a result, the construction of houses with common architecture and influenced by the social status of its owners began. This research has been done with the method of historical interpretive research. The required data have been collected and analyzed from documentary sources, field studies, annexes and oral histories. Findings show that the meaning of social status is manifested through spatial characteristics in three scales: micro (home), medium (neighborhood) and macro (district).