بررسي ارتباط بين رهبري اخلاقي با خودكارآمدي و سلامت عمومي پرستاران

مقدمه: خودكارآمدي و سلامت عمومي از عوامل مؤثر بر عملكرد پرستاران و ارائه مراقبت بهتر مي باشد. رهبران پرستاري نقش برجسته اي در جهت ايجاد محيط و شرايط كاري مناسب دارند كه مي تواند بر خودكارآمدي و سلامت عمومي پرستاران تأثيرگذار باشد. يكي از رويكردهاي رهبري، رهبري اخلاقي است. پژوهش حاضر با هدف تعيين ارتباط بين رهبري اخلاقي با خودكارآمدي و سلامت عمومي پرستاران انجام گرفت. روش كار: اين مطالعه از نوع توصيفي همبستگي مي باشد كه در سال 1399 انجام شد. 205 پرستار شاغل در بيمارستانهاي خاتم الانبيا و شهيد بهشتي استان يزد به روش سرشماري انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده‌ها پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك، رهبري اخلاقي براون و همكاران، خودكارآمدي شوآرزر و جروسلم و سلامت عمومي گلدبرگ بود. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي (ضريب همبستگي پيرسون، آناليزواريانس يكطرفه و تي تست) در نرم افزار SPSS نسخه 20 انجام شد. يافته ها: ميانگين رهبري اخلاقي از ديدگاه پرستاران 7.72 ±33.80، خودكارآمدي 4.16 ±30.74 و سلامت عمومي 6.68 ±24.02 بود. در بين ابعاد سلامت عمومي، بيشترين ميانگين مربوط به اختلال عملكرد اجتماعي و كمترين ميانگين مربوط به افسردگي بود. در مورد ابعاد رهبري اخلاقي، ميانگين بعد فرد اخلاقي (19.98 ±59.65) و مدير اخلاقي (21.25 ±59.26) تقريبا يكسان بود. نتايج حاصل از آزمون پيرسون نشان داد بين رهبري اخلاقي و ابعاد آن با خودكارآمدي پرستاران همبستگي مثبت و با اختلال سلامت عمومي همبستگي منفي وجود دارد (0.05 P). نتيجه گيري: با افزايش ميزان رهبري اخلاقي در مديران پرستاري، خودكارآمدي و سلامت عمومي پرستاران ارتقاء مي‌يابد. لذا درك بهتر مفاهيم اين رويكرد رهبري و به كارگيري آن توسط مديران پرستاري، موجبات ارتقاء خودكارآمدي و سلامت عمومي پرستاران و به دنبال آن ارائه مراقبت بهتر مي‌گردد.