بررسي نقش راهكارهاي گفتماني مستقيم و غيرمستقيم در ادبيت سورة نوح (ع)

A Study of Direct and Indirect Discourse Strategies in the Literature of Noah

گزاره هاي سازنده زبان وظيفه انتقال معني از ذهني به ذهن ديگر را برعهده دارد؛ اما مهم آن است كه به هنگام ارايه اين گزاره ها، اعتبار اجتماعي پيام رسان و پيام گير حفظ گردد و آن پيام از ميزان مطلوبي از ادبيت برخوردار باشد. شكل ساختاري گفتمان پيامبران در قرآن، گونه ممتاز و متمايز ادبيت است و ملاك آن، چندلايگي معنايي و صدور آن در جهت القاي مقاصد پنهان و آشكار است. گفتمان حاكم بر سوره نوح كه در ارتباط با دعوت مستمر نوح (ع) به سوي توحيد و كيفيت اين دعوت با قوم لجوجش است، الگوي بسيار مناسبي براي تاييد ادبيت گفتمان پيامبران در قرآن است. به همين جهت در اين پژوهش تلاش بر آن است با تكيه بر روش توصيفي- تحليلي وجوه ادبيت در نظام زباني سوره نوح مورد تحليل قرار گيرد. نتايج نشان مي دهد راهكار گفتماني غيرمستقيم كه مودبانه ترين راهكار گفتماتي جهت حفظ اعتبار اجتماعي طرفين گفتگو است، بالاترين بسامد (%74) را در اين سوره به خود اختصاص داده است.

Language-making propositions have the task of conveying meaning from one subject to another, but it is important to maintain the social credentials of the messenger and the messenger when the propositions are made, and that the message has a good amount of literature. The structural form of the Prophet's discourse in the Qur'an is a distinctive type of literature, and its criterion is semantic plurality and its issuance to induce hidden and explicit intentions. The prevailing discourse of Noah, which is related to Noah's continued invitation to monotheism and the quality of this invitation to his stubborn people, is a very good model for confirming the literature of the Prophet's discourse in the Qur'an. Therefore, in this research, it is attempted to analyze the descriptive-analytical method of literary aspects in the Noah Syrian Linguistic System. The results show that indirect discourse strategy, which is the most polite discourse strategy to maintain social credibility of both parties, has the highest frequency (74%) in this chapter.