رابطه بين حركات بدني معلم و پاسخهاي غيركلامي فراگيران به عنوان نمودهاي مشاركت در كلاسهاي زبان انگليسي

ويگوتسكي (Vygotsky) (1978) ضمن اشاره به حركات كودك براين عقيده است كه اشاره كودك با انگشت يك رابطه بين شخصي را نشان مي‌دهد و رابطه درون فردي زماني رخ مي‌دهد كه كودك از مرحله درون‌سپاري گذشته باشد.  در اين راستا، تحقيق حاضر به بررسي نقش گفتمان (Discourse) و رفتارهاي غيركلامي در يك كلاس زبان عمومي در دانشگاه شيراز پرداخت. روش تحقيق از نوع كيفي بود كه در چارچوب نظريه فرهنگياجتماعي انجام شد.. ابزارهاي تحقيق عبارت بودند از: يك پرسشنامه، دو ويدئو ضبط شده، نظرسنجي دانشجويي، و يك مصاحبه هدايت شده (نيمه ساختاريافته) (Semistructured) با استاد. در مشاهدات تحقيق بويژه بر نحوه ارتباط متقابل استاد با دانشجويان در تدريس تاكيد شد. 5 هفته اول دوره كه دو جلسه نود دقيقه‌اي در هرهفته برگزار مي‌شد ضبط ويدئويي شد. نتايج تحليل داده‌هاي اين تحقيق كه متمركز بر حركات استاد بود ومطابق با استانداردهاي ترانسكرايب (Transcription conventions) مك نيل (McNeill) (1992) جمع‌آوري شدند نشان داد كه حركات بدني و رفتارهاي تقليدي استاد به عينيت بخشي زبان انگليسي براي دانشجويان كمك كردند. رفتارهاي غيركلامي به دو دسته گرامر و واژگان تقسيم شدند. كه استاد با استفاده از آنها تلاش مي‌كرد به درس عينيت ببخشد و به عبارتي ديگر آن را كدگذاري مجدد كند. لازم به ذكر است كه در اين مطالعه، نه تنها انواع مختلف حركات بدني بلكه نقش‌هاي آنها نيز مورد مطالعه قرار گرفتند. اين تقسيم‌بندي نشان مي‌دهند كه معلم تلاش مي‌كند تا زبان را عينيت بخشيده و كدگذاري كند.