چالش هاي مديريت روستايي و نقش آن در توسعه نيافتگي روستاهاي پيراشهري مورد: شيراز

هدف پژوهش حاضر، ارزيابي چالش هاي مديريت روستايي و نقش آن ها در توسعه نيافتگي روستاهاي پيراشهري شيراز است. اين تحقيق به روش توصيفي-تحليلي انجام شده است. جامعه آماري تحقيق حاضر، شامل روستاهاي پيرامون شهر شيراز تا شعاع 6 كيلومتر است، بر اين اساس در اين پژوهش تعداد 12 روستا كه در معرض بيشترين چالش هاي مديريتي از همجواري با شهر شيراز مي باشند با 12246 خانوار مورد بررسي قرار گرفته است، كه با استفاده از فرمول كوكران سطح خطاي 08/0، تعداد 150 خانوار به عنوان نمونه تعيين گرديد. براي تحقق اهداف مورد نظر، ضمن مطالعات اسنادي، طيف گسترده‌اي از شاخص ها تعيين و در چارچوب مطالعات ميداني(پرسش نامه و مشاهدات ميداني) مورد بررسي قرار گرفت. همچنين براي تجزيه و تحليل داده ها، از نرم افزارهاي، FAHP، GRA و روش هاي آماري تحليل واريانس يك‌طرفه(Oneway Anova)  و كندال در SPSS استفاده گرديده است. يافته‌هاي پژوهش مؤيد اين است كه، چالش اجتماعيفرهنگي مهم ترين چالش پيش روي مديريت روستايي در روستاهاي پيراشهر شيراز بوده است. بر اساس تحليل آماري، در روستاهاي مورد مطالعه اختلاف معناداري بين چالش هاي مديريت روستايي در ابعاد مختلف وجود دارد. همچنين نتايج نشان داد، با افزايش فاصله از شهر، ميزان چالش هاي مديريت روستايي تأثير كمتري بر توسعه نيافتگي روستاهاي پيرامون شهر داشته است، در واقع روستاهايي كه به شهر نزديكتر بوده اند بيشترتحت تأثير قوانين و مقررات شهر قرار داشته اند. در نهايت با استفاده از تكنيك GRA، مشخص گرديد كه، چالش هاي مديريت روستايي در روستاهاي كروني، خاتوني، ماه فيروزان و سلطان آباد داراي بيشترين تاثير است.