تحليل همپوشاني پهنه بندي مكاني فقر و بافت فرسوده در فضاهاي پيراشهر تهران

هدف مقاله حاضر تعيين مكاني  پهنه هاي فقر و فرسودگي بافت كالبديفضايي شهر شهريار است. اين پژوهش از نوع كاربردي و روش آن توصيفي-تحليلي است. جامعۀ آماري شامل محدودۀ قانوني شهر شهريار در سال 1395 است. در اين پژوهش از طريق روش هاي AHP  و دلفي به پهنه بندي مكاني فقر اقدام شده است. از نرم افزارهاي GIS و  Expert choice براي تحليل داده ها استفاده شده است. متغييرهاي پژوهش مشتمل بر بعد خانوار، نسبت جمعيت زير 15 سال از كل جمعيت، نسبت مهاجران به جمعيت هر محله، نسبت جنسي مهاجران، نسبت جنسي،  نرخ باسوادي، نرخ بيكاري كل، بار تكفل، خانه هاي تعميري، خانه هاي تخريبي، تعداد طبقات و ميزان دسترسي به كاربري هاي آموزشي، بهداشتي، فراغتي و فضاي سبز است. نتايج پژوهش بيانگر نوعي قطبش اجتماعي در شهر شهريار است. به طوري كه محله هاي بردآباد شمالي و بردآباد جنوبي، محمديه، كرشته، فرهنگ، طالقاني، كهنز، سينك، فرزانگان، مريم شمالي، شهرك اداري، باغستان شرقي، باغستان غربي، معين الملك، بهار، عليشاعوض، شاه چاي جنوبي، دينارآباد و آستانه جنوبي در وضعيت نامتعارف و محرومي قرار دارند. در همان حال كه محله هاي مريم جنوبي، فرزانگان جنوبي، شاه چاي شمالي، بوستان، آستانه شمالي، صدف و شاهد در وضعيت بهتري قرار دارند. از سوي ديگر، محله هاي اميرآباد(بردآباد شمالي و جنوبي)، كرشته، فرهنگ و كهنز به عنوان بافت هاي مصوب شهر شهريار شناخته مي شوند. مساحت بافت فرسوده در شهر شهريار، 150 هكتار است كه بر اساس آمار سال 1395،  46274 نفر در آن زندگي مي كنند. بنابراين همپوشاني كاملي بين پهنه هاي فقيرنشين و بافت هاي فرسوده در شهر شهريار وجود دارد.