تأثير يك دوره تمرين تناوبي با شدت بالا بر محتواي پروتئين‌هاي AMPK و PGC-1α در بافت عضله قلب موش‌هاي صحرايي مبتلا به ديابت نوع 2

مقدمه و هدف: پروتئين‌هاي AMPK و PGC1α از عوامل مهم در تنظيم فرآيندهايي مانند بايوژنز ميتوكندري، حفظ تعادل انرژي داخل سلولي هستند كه بيماري ديابت مي‌تواند در عملكردهاي اين پروتئين‌ها اختلال ايجاد كند. هدف از اين مطالعه، بررسي تأثير يك دوره تمرين تناوبي با شدت بالا بر محتواي پروتئين‌هاي AMPK و PGC1α در بافت عضله قلب موش‌هاي صحرايي نر مبتلا به ديابت نوع 2 مي‌باشد. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه تجربي، 12 سر موش صحرايي نر 2 ماهه از نژاد اسپراگوداولي با ميانگين وزني 20±270 گرم انتخاب و پس از ديابتي شدن از طريق القاء استرپتوزوتوسين و نيكوتين‌آميد به روش تصادفي به 2 گروه، تمرين و كنترل (هر گروه 6 سر) تقسيم ‏شدند. گروه تمرين 4 روز در هفته به‏ مدت 8 هفته به تمرين HIIT مطابق با برنامه تمريني پرداختند؛ در حالي كه گروه كنترل هيچ‌گونه برنامه تمريني نداشتند. همچنين موش‌هاي صحرايي هيچ‌گونه درماني با انسولين را در طول دوره پژوهش نداشتند. براي تجزيه‌ و تحليل داده‌ها از آزمون تي مستقل استفاده‏ شد. نتايج: افزايش معني‌داري در محتواي پروتئين‌هاي AMPK (0.001P=) و PGC1α (0.0001P=) در گروه‌ تمرين HIIT نسبت به كنترل مشاهده شد. نتيجه‌گيري: نتايج نشان دادند كه تمرين HIIT با افزايش محتواي پروتئين‌هاي AMPK و PGC1α مي‌تواند در افزايش ATP و همچنين افزايش بيوژنز ميتوكنديريايي تاثيرگذار باشد.