مقايسه اثربخشي آموزش‌هاي تاب‌آوري و شفقت به خود بر سلامت عمومي و فرسودگي تحصيلي دانش‌آموزان با علائم افسردگي

مقدمه و هدف: افسردگي به عنوان اختلال رواني رايج مي تواند فرايند تحصيلي و روان شناختي دانش آموزان را با آسيب جدي مواجه كند. هدف از پژوهش حاضر، مقايسه اثربخشي آموزش هاي تاب آوري و شفقت به خود بر سلامت عمومي و فرسودگي تحصيلي دانش آموزان با علائم افسردگي بود. روش: اين پژوهش از نوع مطالعات شبه تجربي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي دانش آموزان پسر دوره اول متوسطه شهرستان پارس آباد (استان اردبيل) در سال تحصيلي 9796 (تعداد: 2028) بود. نمونه پژوهش شامل 60 نفر از دانش آموزان با علائم افسردگي از جامعه مذكور بودند كه به روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شده و به طور تصادفي در سه گروه (هر گروه 20 دانش آموز) جايدهي شدند. ابزارهاي گردآوري داده هاي اين پژوهش شامل مقياس خودسنجي افسردگي (برلسون، 1981)، پرسش نامه سلامت عمومي گلدبرگ و هيلر (1979) و فرسودگي تحصيلي برسو، سالانووا و شاوفلي (2007) بود.تحليل داده ها با استفاده از تحليل كوواريانس در محيط نرم افزار SPSS20ا نجام شد. يافته ها: تحليل داده ها نشان داد كه هر دو وش آموزش هاي تاب آوري و شفت به خود تأثير معناداري در بهبود مؤلفه هاي سلامت عمومي و فرسودگي تحصيلي دانش آموزان با علائم افسردگي داشتند (05/0 P #8804;). همچنين بر اساس نتايج حاصل از آزمون تعقيبي، آموزش تاب آوري نسبت به آموزش شفقت به خود، اثربخشي بيشتري در كاهش خستگي تحصيلي داشته است (05/0 P #8804;). نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه هر دو روش به كار گرفته شده در اين مطالعه از كارايي لازم براي بهبود سلامت عمومي و فرسودگي تحصيلي دانش آموزان برخوردارند. همچنين آموزش تاب آوري به دليل افزايش انعطاف پذيري و خوش بيني، دركاهش خستگي تحصيلي، مؤثرتر بوده است.