اخلاق زيستي و رابطه آن با كرايونيك از منظر فقهي و حقوقي

فاقد عنوان لاتين

بشر همواره بدنيال جاودانگي است و علم پزشكي يكي از علومي است كه به سلامت و جاودانگي بشر مي‌انديشد. يكي از مسائل نوظهور در علم پزشكي، انجماد و سرمازيستي است. اين علم با انجماد بدن انسان، سعي در احياي دوباره انسان بعد از گذشت چندين سال دارد و نيز مراكزي هم در برخي از كشورهاي جهان وجود دارد كه تعهد مي كند كه بدن فرد را منجمد كرده و بعد از گذشت سال‌‌ها به زندگي برگردانند. يكي از مهمترين روش‌هاي ايجاد معيارهاي مشترك پزشكي زيستي وحدت اصول پزشكي زيستي در چارچوب حقوق بشر است. با فرض نقشي كه حقوق بشر در ايفاء مي‌كند، اين اخلاقيات جهاني جهان تكثرگرايي فرهنگي به عنوان استراتژي مناسب به نظر مي رسد. علاوه بر استانداردهاي كلي كه به تدريج ايجاد مي شوند، اجماعي گسترده در مورد وضعيت اضطراري پي شگيري از دو مسأله خاص وجود دارد: مداخله در زنجيره سلولي و شبيه‌سازي انساني. اين مقاله به روش توصيفي - تحليلي تنظيم شده و به موضوع جواز و عدم جواز اين روش پرداخته و نيز در صورت جواز و يا عدم آن، به آثار و تبعات فقهي حقوقي آن مي‌پردازد. نتيجه آنكه با فرض جواز و نيز فرض زنده دانستن شخص منجمد، آثار فوت، نكاح، اجرايي شدن وصيت، حال شدن ديون و عقود يا قراردادها قابل اجرا نيست، و در شرايط مشابه نظير غايب مفقود الاثر از جمله تعيين امين و قيم عمل مي‌شود. قائلين به عدم جواز به آيات «نهي از القاي در مهلكه» «حرمت قتل نفس» در سنت به رواياتي در اين زمينه و نيز به روايات عدم جواز اضرار به خود و همچنين به حكم عقل استدلال نموده اند. قائلين به جواز به آيه « َمنْ اَحْياها فَكَاَنَّما اَحْيا النَّاسَ جَمِيعاً» در سنت به رواياتي مانند «لاضرر و لاضرار في الاسلام» و نيز به حكم عقل متمسك شده‌اند. ادله جواز كرايونيك با تحقق شرايط نسبت به ادله عدم جواز از قوت بيشتري برخوردار است.

فاقد چكيده لاتين