رابطه توانمندي‌هاي منش، تناسب شغلي و مشغوليت شغلي با بهزيستي سازماني در سازمان تأمين اجتماعي

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه توانمندي‌هاي منش، تناسب شغلي و مشغوليت شغلي با بهزيستي سازماني در كاركنان سازمان تأمين اجتماعي غرب تهران بزرگ صورت گرفت. روش:  طرح پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي با استفاده از مدل معادلات ساختاري بود. شركت‌كنندگان اين پژوهش 312 نفر از كاركنان شاغل در اداره كل تأمين اجتماعي غرب تهران بزرگ و شعب تابعه آن در سال 1399 بودند كه با روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند و به پرسشنامه‌هاي شكوفايي در محل كار كرن (2014)، مقياس تناسب شغلي احمدي (1394)، فضيلت‌هاي دخيل در عمل پترسون و سليگمن (2004) و مشغوليت شغلي كانونگو (1982) پاسخ دادند. در مجموع 312 پرسشنامه قابل استفاده دريافت شد. ارزيابي داده‌ها با استفاده از مدل‌سازي معادلات ساختاري به روش حداقل مربعات جزئي انجام شد. يافته‌ها: نتايج تحليل داده‌هاي به دست آمده نشان داد مدل پيشنهادي از برازش مناسبي برخوردار است (0.733=GOF). براي رابطه غير مستقيم بين دو متغير بهزيستي سازماني و توانمندي‌هاي منش با ميانجي‌گري مشغوليت شغلي مقدار 3.543= t و 0.05=P و براي رابطه غيرمستقيم بين دو متغير بهزيستي سازماني و تناسب شغلي با ميانجي‌گري مشغوليت شغلي ‌3.137=t و 0.05=P به دست آمد. نتيجه‌گيري: بر اساس اين يافته‌ها پيشنهاد مي‌شود با توجه به رابطه متغيرهاي مطالعه شده در اين پژوهش، تدوين برنامه‌هايي براي پرورش توانمندي‌هاي منش و همچنين توجه به تناسب شغلي در هنگام جذب و بكار گيري افراد در مشاغل مختلف، مد نظر سازمان قرار گيرد.