نقش واسطه‌اي نيازهاي بين‌فردي، تعارض‌ والد – نوجوان در رابطه بين سبك‌هاي والدگري، نيازهاي‌ ‌بنيادين با جرح‌ خويشتن ‌غيرخودكشي‌گرا، ايده‌پردازي‌ خودكشي

هدف: اين پژوهش با هدفبررسي نقش واسطه‌اي ادراك باري بودن، تعلق‌پذيري خنثي و تعارض والد  نوجوان در رابطه بين سبك‌هاي والدگري و نيازهاي روان‌شناختي بنيادين با جرح خويشتن غيرخودكشي‌گرا و ايده‌پردازي خودكشيبه مرحله اجرا درآمد.روش: جامعه ‌آماري پژوهش را دانش‌آموزان دختر و پسر دوره متوسطه دوم شهر تهران در سال تحصيلي 98-99 به تعداد  224400 نفر تشكيل دادند، كه از ميان آن‌ها 420 نفر به شيوه نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش، مقياس ايده‌پردازي خودكشي بك (بك، كواس و ويزمن، 1979)، سياهه آسيب به خود (سانسون، ويدرمن و سانسون، 1998)، پرسشنامه بافت اجتماعي والدين (سبك‌هاي والدگري) (اسكينر، اسنايدر و جانسون، 2005)، مقياس ارضاي نيازهاي بنيادين عمومي (گنيه، 2003)، پرسشنامه نيازهاي بين فردي (ون‌آردن، كوكرويكز و وايتو جوينر، 2012)  و  پرسشنامه رفتار متعارض (رابين و فاستر، 1989) بود. يافته‌ها: داده ها از طريق ضريب همبستگي پيرسون و معادلات ساختاري تحليل شد. نتايج حاصل از معادلات ساختاري نشان داد، سبك‌هاي والدگري و نيازهاي بنيادين روان‌شناختي با واسطه تعلق‌پذيري خنثي، ادراك باري بودن و تعارض والد نوجوان بر جرح خويشتن غيرخودكشي‌گرا و ايده‌پردازي خودكشي اثر غيرمستقيم معنادار دارند. نتيجه‌گيري: براساس نتايج پژوهش مي‌توان دريافت كه كاهش تعلق‌پذيري خنثي، ادراك باري بودن و تعارض والد نوجوان در نوجوانان مي‌تواند نقش موثري در كاهش جرح خويشتن غيرخودكشي‌گرا و ايده‌پردازي خودكشي داشته باشد.