ارزيابي اثر مديريت گياهان پوششي چاودار (Secale cereal L.) و شبدر برسيم (Trifolium alexandrinum L.) بر عملكرد و اجزاي عملكرد گياه لوبيا (Phaseolus vulgaris L.) در شرايط حضور و عدم حضور علف‌هاي‌هرز

اين پژوهش در سال زراعي 1392-1391 در مزرعه تحقيقاتي دانشگاه فردوسي مشهد، به‌صورت فاكتوريل و در قالب طرح پايه بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار انجام شد. فاكتورها شامل گياه پوششي (شبدر برسيم، چاودار و مخلوط شبدر برسيم+ چاودار)، در دو تراكم توصيه شده كشت زراعي اين دو گونه (براي شبدر برسيم و چاودار به ترتيب 25 و 190 كيلوگرم در هكتار) و تراكم افزايشي (1.5 برابر توصيه شده) و سه نوع مديريت مالچ (علف كش+ مالچ، برداشت+ مالچ و برداشت) بود. علف هاي هرز در اين آزمايش بيشتر شامل يك‌ساله هاي تابستانه به‌ويژه سلمه تره (Chenopodium album)، سوروف (Echinochloa crusgalli) و تاج‌خروس خوابيده (Amaranthus blitoides) بود. نتايج نشان داد كه بيشترين عملكرد دانه و عملكرد بيولوژيك، به‌ترتيب در تيمارهاي شاهد علف كش (2275.40 و 6089.2 كيلوگرم بر هكتار) و شاهد وجين دستي (2179.60 و 5737.5 كيلوگرم بر هكتار) به‌دست آمد. همچنين نتايج مقايسه ميانگين نشان داد كه اختلاف معني‌داري در عملكرد دانه و بيولوژيك ساير تيمارها نيز وجود داشت، به‌طوري‌كه بيشترين مقدار آن‌‌ها در مديريت مالچ+علف كش (1965.51 و 4726.7 كيلوگرم بر هكتار)، تراكم افزايشي (1332.58 و 3296.7 كيلوگرم بر هكتار) و كشت مخلوط شبدر+ چاودار (1437.83 و 3743 كيلوگرم بر هكتار ) مشاهده شد. بنابراين استفاده از تراكم افزايشي گياه پوششي، كشت مخلوط گياهان پوششي شبدر برسيم+ چاودار و همچنين مديريت علف‌كش+ مالچ، به‌عنوان بهترين گزينه جهت كاهش تراكم و زيست‌توده علف‌هاي‌هرز و نيز افزايش عملكرد و اجزاي عملكرد در جهت مديريت تلفيقي علف‌هاي‌هرز لوبيا مي باشد.