مقايسه اثربخشي زوج درماني مثبت نگر و درمان كوتاه مدت راه حل محور بر بهزيستي روانشناختي و بهبود سازگاري زناشوئي در خانواده هاي ساكن شهر شيراز

مقدمه و هدف: در سال هاي اخير كوشش براي افزايش تراز سلامت رواني و بهبود روابط زوجين در راستاي افزايش پايداري خانواده و پيشگيري از آشفتگي زندگي زناشويي و رخداد طلاق مورد توجه قرار گرفته است. هدف از انجام اين پژوهش مقايسه اثربخشي زوج درماني مثبت نگر و درمان كوتاه مدت راه حل محور بر بهزيستي روانشناختي و بهبود سازگاري زناشوئي بوده است. مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون – پس آزمون با سه گروه (دو گروه آزمايش، يك گروه زوج درماني مثبت نگر، يك گروه درمان كوتاه مدت راه حل محور و يك گروه كنترل) بود .جامعه ي پژوهش حاضر كليه زوجين متاهل شهر شيراز بودند. شيوه نمونه گيري به صورت غيراحتمالي هدفمند بود. 48 نفر از افرادي كه نمره كمتري در بهزيستي روانشناختي و سازگاري زناشوئي بدست آورند به عنوان نمونه نهايي در نظر گرفته شدند به طوري كه، در هر گروه 16 نفر قرار گرفت. گروههاي آزمايش در 8 جلسه ۹۰ دقيقه اي تحت درمان قرار گرفتند. جهت گردآوري اطلاعات از مقياس بهزيستي روان شناختي ريف پرسش نامه سازگاري اسپانيراستفاده گرديد. يافته ها: نتايج نشان داد هر دو رويكرد درماني بر بهزيستي روانشناختي و بهبود سازگاري زناشوئي در خانواده ها اثر داشته است(05/0 ≥P). اما تفاوت معناداري بين اثربخشي دو روش مداخله مشاهده نگرديد(P 0/05). بحث و نتيجه گيري: : يافته هاي پژوهش حاضر حمايت تجربي قابل قبولي براي اتربخشي رويكرد راه حل محور و زوج درماني مثبت‌نگر فراهم مي آورد.