چگونگي تعامل و تقابل سادات با آل‌مظفر و نقش آفريني آنان در اين حكومت

سادات به‌عنوان بازماندگان خاندان پيامبر (ص)، در جامعۀ ايران دورۀ اسلامي از جايگاه اجتماعي والايي برخوردار بوده و اغلب حكام و طبقات مختلف اجتماعي به آنان عنايت ويژه‌اي داشته‌اند. اين رويكرد خاص به سادات، در دورۀ آل‌مظفر نيز ادامه يافت و تعاملات بسياري ميان اين قشر و حكام آل‌مظفر وجود داشت. بخشي از اين تعاملات را مي‌توان به باورهاي مذهبي و انديشۀ سياسي حكومت‌گران آل‌مظفر نسبت داد. آنان كه در ارتباط با ايلخانان مسلمان و فضاي حاكم بر قرون هفتم و هشتم هجري رشد يافته و به قدرت دست يافتند، گروه‌هاي مختلف اجتماعي و مذهبي همچون سادات، شيعيان و اهل تصوف را مورد التفات ويژه قرار دادند. امراي مظفري در اين قبيل مناسبات، اهدافي چون استفاده از اعتبار سادات براي كسب مشروعيت و مقبوليت عامه و تثبيت حكومت را مدنظر داشتند. آل‌مظفر در اين راستا در مقاطعي، مناصب بااهميتي همچون وزارت، قضاوت و فرماندهي لشكر را به سادات واگذار كرده و پذيرش شفاعت سادات در برخي رويدادهاي سياسي را مدنظر قرار دادند. بااين‌همه، در موارد اندكي كه اين گروه به دنبال كسب قدرت رفته و حيات سياسي آل‌مظفر را به مخاطره انداختند، روابط طرفين به تقابل كشيده شد. اين پژوهش كه به روش توصيفي – تحليلي و با استناد به منابع دست‌اول تاريخي و ادبي فراهم شده، به چگونگي تعامل و تقابل سادات با حكام مظفري و اشكال نقش‌آفريني سادات در حكومت آل‌مظفر مي‌پردازد.