اثربخشي آموزش مبتني بر پذيرش و تعهد بر ميزان اميدواري دانش آموزان داراي والدين وابسته به مواد مخدر

The Efficacy of Acceptance and Commitment-Based Therapy on Hopefulness of Students with Drug Dependent Parents

هدف اين پژوهش، اثربخشي آموزش مبتني بر پذيرش و تعهد بر ميزان اميدواري دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه داراي والدين وابسته به مواد مخدر بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي، از نوع پيش آزمون - پس آزمون و دوره پيگيري با گروه كنترل بود. تعداد افراد نمونه، 30 نفر بود كه به روش نمونه گيري دردسترس و داوطلبانه از بين تمامي دانش آموزان پسر متوسطه دوم شهر كشكوييه كه در سال 1398-1397 مشغول به تحصيل بودند و داراي والد وابسته به مواد مخدر بودند، انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. ابزار به كاررفته، پرسشنامه اميدواري اسنايدر بود كه در قبل، بعد و دو ماه پس از آموزش استفاده شد. براي تجزيه وتحليل يافته هاي تحقيق از آزمون آماري تحليل كورايانس استفاده شد. نتايج بررسي متغير اميدواري در مراحل اندازه گيري پس آزمون و پيگيري بعد از تعديل اثر پيش آزمون نشان دادند آموزش مبتني بر پذيرش و تعهد بر ميزان اميدواري دانش آموزان پسر متوسطه دوم به طور معناداري موثر است و اين اثربخشي در مرحله پيگيري هم ماندگار بود؛ بنابراين، به نظر مي رسد تكنيك هاي آموزش پذيرش موجب مي شود نوجوانان آگاهي و بينشي واقع بينانه تر نسبت به مسايل والدين خود كسب كنند و در اين بين شيوه هاي لازم را براي افزايش اميدواري به زندگي به دست آورند.

This study aimed to evaluate the effect of acceptance and commitment-based therapy on the level of hope in male high school students with drug-dependent parents. The Method was quasi-experimental, pretest-posttest, and follow-up period with the control group. Sample members were 30 people who were selected by available and voluntary sampling method from all high school male students in Koushkuyeh who were studying in 2018-2019 and had a drug-dependent parent. They were randomly divided into two experimental and control groups. The Instrument used was Snyder Hope Questionnaire which was used in the pre-test, post-test, and follow-up period. Covariance analysis was used to analyze the research findings. The results of examining the dimensions of hope and its subscales in the post-test measurement and follow-up stages after adjusting for the pre-test effect showed that acceptance and commitment-based therapy significantly improved the hope of high school male students. This effect was lasting in the follow-up phase. Thus, acceptance therapy techniques seem to enable adolescents to gain a more realistic awareness and insight into their parents' issues and acquire the necessary ways to increase life expectancy.