روايتي از باز شكل گيري سوبژكتيويته زنان دانشجوي دكتري در تقاطع با هويت سيال مادري (مطالعه موردي دو دانشجو دكتري علوم تربيتي در يكي از دانشگاه هاي شهر تهران)

Reconstruction of Women Students's Subjectivities at the Intersection of Doctoral study and Motherhood (A narrative of Two Women Doctoral Students in Education at a University in Tehran)

باوجود پژوهش ها در مورد دلايل و پيامدهاي رشد فزاينده حضور دانشجويان زن در دانشگاه هاي كشور و به ويژه در مقطع دكتري، توجه اندكي به تجارب زيسته زنان دانشجو در سفر تربيتي خود از ورود به آموزش عالي تا تحصيل در مقطع دكتري معطوف شده و غالبا پيچيدگي هاي اين تجارب زيسته در پوشش كلان روايت ها مغفول مانده است. از اين رو، اين مقاله براساس مطالعه اي مبتني بر پژوهش روايتي، به بررسي و فهم تجارب زيسته دو زن دانشجو دكتري در رشته علوم تربيتي در خصوص جنسيت در تقاطع با هويت هاي سيال ديگر يعني همسري، مادري و دانشجوي دكتري بودن در يكي از دانشگاه هاي دولتي شهر تهران مي پردازد. تحليل و تفسير روايت هاي حاصل از مصاحبه هاي روايتي آن ها نشان مي دهد كه تحصيل در مقطع دكتري و مادري، باوجود شباهت ها به گونه اي متفاوت آن ها را در برساخت صورت بندي هاي جديدي از هويت هاي درهم تنيده شان درگير مي كند. روايت اصلي آن ها تحقق خويشتن از طريق رشد و پيشرفت فردي است كه آن ها با خط داستاني متفاوت از خويشتن خود و خط داستاني مشترك شرم/افتخار از مادري در دوره دكتري بازگو مي كنند.

Though the research conducted in studying the causes and effects of the increase in the number of female students at universities in Iran particularly in doctoral studies, few studies have examined deeply the lived experiences of women doctoral students and the complexities of their lived experiences has been neglected in the resulted metanarratives. Thus, this article attempts to explore women doctoral students' lived experiences through the narratives of two doctoral students in Education who experience motherhood in their doctoral study. Drawing on post-structuralist theorizing around subjectification, this narrative study focuses on how their subjectivity is being intersectionally reconstructed with motherhood. The findings of the narrative analysis of the interviews depicts the uniqueness of their narratives despite the similarities. Their main self-narrative is "personal progress" which is narrated through their different storylines of selfhood interwoven with their similar "shame/pride" storyline of motherhood in doctoral study. It is argued that the implications of self-narratives performed by doctoral students will contribute to the facilitation of other women doctoral students' experiences and provide a deeper insight for the supervisors and the policy makers in higher education.