نقش فراشناخت، فراحافظه و فراهيجان در پيش‌بيني يادگيري خودراهبر دانش‌آموزان

هدف اين پژوهش تعيين نقش فراشناخت، فراحافظه و فراهيجان در پيش‌بيني يادگيري خودراهبر دانش‌آموزان بود. روش پژوهش مقطعي از نوع همبستگي بود. جامعه پژوهش همه دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه شهر اروميه در سال تحصيلي 99-1398 بودند. نمونه پژوهش 400 دانش‌آموز بودند كه با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش سياهه فراشناخت اونيل و عابدي (1996)، پرسشنامه فراحافظه تروير و ريچ (2002)، پرسشنامه فراهيجان ميتمانسگروبر و همكاران (2009) و مقياس يادگيري خودراهبر فيشر و همكاران (2001) بودند. داده‌ها با روش‌هاي ضرايب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه با مدل همزمان در نرم‌افزار SPSS19 تحليل شدند. يافته‌ها نشان داد كه فراشناخت، فراحافظه و فراهيجان مثبت با يادگيري خودراهبر رابطه مثبت و معنادار و فراهيجان منفي با يادگيري خودراهبر رابطه منفي و معنادار داشت. همچنين، متغيرهاي فراشناخت، فراحافظه و فراهيجان به‌طورمعناداري توانستند 40.8 درصد از تغييرات يادگيري خودراهبر دانش‌آموزان را پيش‌بيني كنند و در اين پيش‌بيني نقش فراحافظه بيشتر از ساير متغيرها بود (0.01 P). با توجه به نتايج پژوهش حاضر، براي بهبود يادگيري خودراهبر دانش‌آموزان مي‌توان برنامه‌هايي براي افزايش فراشناخت، فراحافظه و فراهيجان مثبت و كاهش فراهيجان منفي طراحي و از طريق كارگاه‌هاي آموزشي آنها را اجرا كرد.