ارائه الگوي ساختاري پيش‌بيني پرخوري عصبي براساس استرس و تنظيم هيجاني با ميانجي گري گسستگي ذهن

هدف پژوهش حاضر ارائه الگوي ساختاري پيش بيني پرخوري عصبي بر اساس استرس و تنظيم هيجاني با ميانجي گري گسستگي ذهن بود. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر را تمامي دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد رودهن در پاييز سال 1398 تشكيل مي دادند. روش نمونه گيري به شيوه در دسترس و حجم نمونه 370 نفر بود. ابزار پژوهش شامل مقياس پرخوري (گورمالي و همكاران، 1982)، پرسشنامه تنظيم شناختي هيجاني (گارنفسكي و همكاران، 2001)، مقياس گسستگي ذهن (برنستاين و پاتنام، ۱۹۸۶) و مقياس استرس ادراك شده (كوهن و همكاران، 1983) بود. براي تحليل داده ها از روش مدل يابي معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج نشان داد ضريب مسير غيرمستقيم بين راهبردهاي مثبت تنظيم هيجاني و پرخوري از طريق گسستگي ذهن، منفي و معنادار بود (B=-0/100، P 0/01). ضريب مسير غيرمستقيم بين راهبردهاي منفي تنظيم هيجاني و پرخوري از طريق گسستگي ذهن، مثبت و معنادار بود (B=0/076، P 0/05). ضريب مسير غيرمستقيم بين استرس و پرخوري از طريق گسستگي ذهن، مثبت و معنادار بود (B=0/093، P 0/01). بر اساس نتايج پژوهش حاضر مي توان گفت زماني كه فرد به واسطه استرس وارد شده و بدتنظيمي هيجاني با گسستگي ذهن مواجه مي شود، به پرخوري افراطي به عنوان سبكي از مقابله متوسل مي شود.