رابطه بين نارسائي كنش‌هاي اجرايي با اعتياد به اينترنت: نقش ميانجي‌گري دشواري تنظيم هيجان

پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش ميانجي‌گري دشواري تنظيم هيجان در رابطه بين نارسائي كنش‌هاي اجرايي و اعتياد به اينترنت انجام گرفت. طرح پژوهش حاضر توصيفي- همبستگي و از نوع معادلات ساختاري بود. جامعه آماري اين پژوهش، شامل بزرگسالان ايراني بودند كه از ميان آن‌ها 400 نفر با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه اعتياد به اينترنت يانگ (IAT)، مقياس نارسايي كنش‌هاي اجرايي باركلي (BDEFS) و دشواري تنظيم هيجان گرتز و روئمر (DERS) جمع‌آوري شدند. داده ‌ها با استفاده از روش همبستگي پيرسون و تحليل مسير از طريق نرم‌افزارهاي SPSS و AMOS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان دادند كه مدل مفروض برازش مطلوبي دارد. در اين مدل نارسائي كنش‌هاي اجرايي رابطه مستقيم و معناداري با دشواري تنظيم هيجان داشت (P 0.01)، نارسائي كنش‌هاي اجرايي و دشواري تنظيم هيجان رابطه مستقيم و معناداري با اعتياد به اينترنت داشتند (P 0.01)؛ و همچنين دشواري تنظيم هيجان به طور معني‌داري بين نارسائي كنش‌هاي اجرايي و اعتياد به اينترنت نقش ميانجي دارد (β=0/217؛ P=0/001). بنابراين بر اساس نتايج پژوهش حاضر مي‌توان گفت كه نارسائي كنش‌هاي اجرايي از طريق دشواري تنظيم هيجان، اعتياد به اينترنت را پيش‌بيني مي‌كند.