رويكردي روان‌شناختي به سرگرمي و فراغت

يكي از نيازهاي اساسي و ديرپاي انسان، كه عمري به بلندي عمر بشر دارد، و همواره به گونه‌هاي ويژه‌، متناسب با علاقه‌ها و سليقه‌ها و امكانات و ظرفيت‌هاي محيطي، پاسخ يافته است. نياز به سرگرمي و پر كردن اوقات ‌فراغت از جنبه‌هاي گوناگوني برخوردار است. نحوۀ تعامل با اين نياز و ارضاي آن نيز همچون ديگر پديده‌ها به مرور زمان و به تبع ديگر تغييرات محيطي، دستخوش تغيير شده است. اوقات ‌فراغت امروزه به يكي از فرصت‌هاي همگاني تبديل شده كه به‌نسبت مستقل از روند‌هاي عادي كار و تلاش رسمي است و به‌شدت سياست‌گذاري و برنامه‌ريزي، تمهيد مقدمات و تخصيص امكانات نياز دارد. جهان صنعتي مدرن تحت‌تأثير برخي تحولات عميق، بسط زمان فراغت توده‌ها و احساس نياز شديد به پوشش آن به شيوه‌هاي ممكن و مقدور را موجب شده است. بخش بزرگي از فعاليت‌هاي تمهيدشده براي پر كردن اين ظرفيت، زير نام «سرگرمي و تفريح» جاي مي‌گيرد. سرگرمي و تفريح به‌دليل بسياري ابعاد و زوايا، طيفي از نظريه‌هاي تفسيري و تبييني با رويكردهاي گوناگون را به خود معطوف داشته است. اين نوشتار درپي آن است تا به‌صورت نظري و با بهره‌گيري از روش اسنادي، ابعاد روان‌شناختي اين كنش را با تأمل در نظريه‌هاي ارائه‌شده واكاوي و تحليل كند.