اثربخشي كاهش استرس مبتني بر ذهن‌ آگاهي بر تنظيم هيجاني، استرس ادراك‌شده و پيروي از درمان در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2

The Effectiveness of Mindfulness-Based Stress Reduction (MBSR) on Emotion Regulation, Perceived Stress, and Adherence of Treatment in Overweight Patients with Type 2 Diabetes

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي كاهش استرس مبتني بر ذهن‌آگاهي (MBSR) بر تنظيم هيجاني، استرس ادراك‌شده و پيروي از درمان بر بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 داراي اضافه وزن بود. روش: جامعۀ آماري، شامل مردان مبتلا به ديابت نوع 2 و داراي اضافه وزن شهر تهران بود كه از طريق نمونه‌گيري در دسترس 40 نفر از مردان مبتلا به ديابت كه داراي اضافه وزن بوده و در انجمن ديابت ايرانيان عضويت داشتند، انتخاب شدند و به‌طور داوطلبانه در مرحله پيش‌آزمون پرسشنامه‌هاي پژوهش كه شامل مقياس دشواري تنظيم هيجان گرتز و رومر (2004)، استرس ادراك‌شده كوهن، كامارك و مرسلستين (1983) و پيروي از درمان موريسكي (1992) مي‌باشد را تكميل كرده و به‌طور تصادفي در طرح مطالعاتي قرار گرفتند. گروه آزمايش به مدت 8 جلسه تحت درمان MBSR قرار گرفت، سپس در مرحلۀ پس‌آزمون هر دو گروه، به پرسشنامه‌هاي پژوهش پاسخ دادند. داده‌ها با آزمون آماري تحليل كوواريانس چند متغيري (MANCOVA) با اندازه‌گيري مكرر مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه درمان MBSR، باعث بهبود تنظيم هيجاني، استرس ادراك‌شده و پيروي از درمان در گروه آزمايش و مرحلۀ پس‌آزمون شد (0001/0P<). نتيجه‌گيري: با توجه به اثربخشي درمان MBSR بر تنظيم هيجاني، استرس ادراك‌شده و پيروي از درمان در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 داراي اضافه وزن مي‌توان از اين درمان جهت كاهش مشكلات روانشناختي مبتلايان به ديابت بهره گرفت. علاوه بر اين سازمان‌ها و انجمن‌هاي مرتبط با ديابت نيز مي‌توانند از نتايج پژوهش حاضر به‌منظور ارتقاي كيفيت زندگي مبتلايان به ديابت بهره گيرند.

Objective: The aim of this study was to evaluate the effectiveness of mindfulness-based stress reduction (MBSR) on emotional regulation, perceived stress and adherence of treatment in overweight patients with type 2 diabetes. Method: The statistical population consisted of men with type 2 diabetes and overweight in Tehran. By available sampling, 40 men with diabetes who were overweight and members of the Iranian Diabetes Association were selected and Voluntarily completed research questionnaires in the pre-test phase, which included the Gratz and Roemer (2004) Difficulty Scale for Emotion Regulation, Cohen, Kamarck & Mermelstein (1983) Perceived Stress, and Morisky (1992) Treatment Adherence, and randomly completed Were included in the study plan. The experimental group was treated with MBSR for 8 sessions, then in the post-test phase, both groups answered the research questionnaires. Data were analyzed by multivariate analysis of covariance (MANCOVA) with repeated measures. Findings: The results showed that MBSR improved emotional regulation, perceived stress, and adherence to treatment in the experimental group and the post-test phase (P<0.0001). Conclusion: Considering the effectiveness of MBSR treatment on emotional regulation, perceived stress and following treatment in overweight patients with type 2 diabetes, this treatment can be used to reduce the psychological problems of diabetics. Took. In addition, organizations and associations related to diabetes can use the results of the present study to improve the quality of life of patients with diabetes.