تحليل نشانه - معناشناختي گفتمان «رمان بازگشت به حيفا» اثر غسان كنفاني

گريماس، معناشناس ليتوانيايي جهت ساحت مندي نظام روايت، الگوي منسجمي ارائه نمود كه بر اساس نظر وي، درك بهتر متون ادبي با شناخت كامل از معنا حاصل مي شود. و اين معنا تنها با مبني قراردادن انگاره هاي كُنشي و شوشي و رخدادي در قلمرو گفتمان حاصل مي شود. از اين رو، به دليل اهميّت و جايگاهي كه بررسي و شناخت معنا در رمان «بازگشت به حيفا» از نگاه پژوهشگران داشته، در پژوهش حاضر سعي شده، با روش توصيفيتحليلي به واكاوي و تحليل عوامل كُنشي و شوشي و انواع نظام معناشناختي گفتمان و چگونگي سيرِ توليد معنا در اين رمان با بهره گيري از مباني نظري تحليل نشانه _ معناشناختي گفتمان گريماس پرداخته شود؛ تا نقش عمليّات انواع گفتمان حسي، عاطفي كه با تأثير بر عوامل معنايي مُنجر به توليد معنا شده، كشف نماييم. نتايج حاكي از آن است، كه رمان بازگشت به حيفا به دليل قراردادن محوريّت پايداري قابليّت تحليل و بررسي با انگاره هاي كُنشي و شوشي را دارد. نوع گفتمان رمان مذكور از نوع پويا است؛ چراكه روايت با تغيير در افكار و حركت سعيد(كنشگر) از رام الله به حيفا، به ياري همسرش صفيه(كُنش يار) براي رسيدن به هدف خويش(خلدون)، وضعيّت ابتدايي را به وضعيّت ثانوي يعني مواجه شدن با نيروهاي مخالفي چون كشمكش هاي سعيد و خلدون سوق مي دهد كه در نتيجه منجر به تغيير در  افكار سعيد، مبني بر آزاد نهادن خالد در عضويّت گروه فدائيان و توليد معناي استقامت و پايداري مي شود. البته در اين رمان شاهد گفتمان‌هاي رخدادي و مرام مدار نيز هستيم.